buczeć

buczeć (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zabuczeć)

(1.1) wydawać niski, jednostajny dźwięk

(1.2) pot. głośno płakać

czasownik przechodni niedokonany (dk. wybuczeć)

(2.1) pot. okazywać komuś dezaprobatę poprzez wydawanie niskich, przeciągłych dźwięków

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. buczenie n

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) hum; (1.2) blubber; (2.1) howl down
• francuski: (1.1) bourdonner; (1.2) pleurnicher
• hiszpański: (1.1) pitar; (1.2) berrear
• niemiecki: (1.1) heulen, brummen, summen; (1.2) heulen

źródła: