boutł̥

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

boutł̥ (język wilamowski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) woreczek na pieniądze
(1.2) worek, sakiewka1[1]
(1.3) pot. techn. pytel[1]
odmiana:
(1.1-3) lp boutł̥; lm boutł̥n
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) boutuł
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. boutł̥n
związki frazeologiczne:
etymologia:
śwn. biutel < swn. būtil < pragerm. *buzdô < praindoeur. *bʰūs-; por. niem. Beutel, hol. buidel, szywałdzki baitọ
uwagi:
zobacz też: gełdboutł̥
źródła:
  1. ↑ 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, cz. A-R, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 46.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=boutł̥&oldid=7867679”