šu̐lbu̐v

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

šu̐lbu̐v (język wilamowski)[edytuj]

šu̐lbu̐v (1.1)
zapisy w ortografiach alternatywnych:
śiülbüw • siulbuw • śülbüw
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) eduk. uczeń[1]
(1.2) rzem. zaw. uczeń, terminator
(1.3) uczeń, zwolennik
(1.4) rel. uczeń
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) šu̐lkynt n
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
forma żeńska šu̐lmǡkja n
związki frazeologiczne:
etymologia:
wilam. šu̐l + bu̐v
uwagi:
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, cz. S-Z, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 427.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=šu̐lbu̐v&oldid=7850491”