sleutel

sleutel (język niderlandzki)

een sleutel (1.1)

de g-sleutel (solsleutel) (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈsløtəl] ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) klucz

(1.2) muz. klucz muzyczny

odmiana:

lp sleutel; lm sleutels; zdrobn. lp sleuteltje; lm sleuteltjes

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) sleutelhanger → brelok do kluczy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

śr.niderl. slotel, końcowo z pragerm. *slutilaz

por. st.fryz. sletel, st.saks. slutil, swn. sluzzil (skąd niem. Schlüssel)

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Niderlandzki - Podstawowe rzeczowniki

źródła: