Aneks:Język fiński - odmiana czasowników/12c

<< Aneks:Język fiński - odmiana czasowników/12

G[edytuj]

zakończone na -ankua, -enkua, -inkua, -onkua, -unkua (nk → ng) [ŋk → ŋ:]

Przykład poniżej: bezokolicznik vinkua, temat vin-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	vin‧gu‧n	vin‧gu‧mme	en vin‧gu	emme vin‧gu	1.	olen vin‧ku‧nut	olemme vin‧ku‧neet	en ole vin‧ku‧nut	emme ole vin‧ku‧neet
2.	vin‧gu‧t	vin‧gu‧tte	et vin‧gu	ette vin‧gu	2.	olet vin‧ku‧nut	olette vin‧ku‧neet	et ole vin‧ku‧nut	ette ole vin‧ku‧neet
3.	vin‧ku‧u	vin‧ku‧vat	ei vin‧gu	eivät vin‧gu	3.	on vin‧ku‧nut	ovat vin‧ku‧neet	ei ole vin‧ku‧nut	eivät ole vin‧ku‧neet
str. bierna	vin‧gu‧taan		ei vin‧gu‧ta		str. bierna	on vin‧gu‧ttu		ei ole vin‧gu‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	vin‧gu‧in	vin‧gu‧imme	en vin‧ku‧nut	emme vin‧ku‧neet	1.	olin vin‧ku‧nut	olimme vin‧ku‧neet	en ollut vin‧ku‧nut	emme olleet vin‧ku‧neet
2.	vin‧gu‧it	vin‧gu‧itte	et vin‧ku‧nut	ette vin‧ku‧neet	2.	olit vin‧ku‧nut	olitte vin‧ku‧neet	et ollut vin‧ku‧nut	ette olleet vin‧ku‧neet
3.	vin‧ku‧i	vin‧ku‧ivat	ei vin‧ku‧nut	eivät vin‧ku‧neet	3.	oli vin‧ku‧nut	olivat vin‧ku‧neet	ei ollut vin‧ku‧nut	eivät olleet vin‧ku‧neet
str. bierna	vin‧gu‧ttiin		ei vin‧gu‧ttu		str. bierna	oli vin‧gu‧ttu		ei ollut vin‧gu‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	vin‧ku‧isin	vin‧ku‧isimme	en vin‧ku‧isi	emme vin‧ku‧isi	1.	olisin vin‧ku‧nut	olisimme vin‧ku‧neet	en olisi vin‧ku‧nut	emme olisi vin‧ku‧neet
2.	vin‧ku‧isit	vin‧ku‧isitte	et vin‧ku‧isi	ette vin‧ku‧isi	2.	olisit vin‧ku‧nut	olisitte vin‧ku‧neet	et olisi vin‧ku‧nut	ette olisi vin‧ku‧neet
3.	vin‧ku‧isi	vin‧ku‧isivat	ei vin‧ku‧isi	eivät vin‧ku‧isi	3.	olisi vin‧ku‧nut	olisivat vin‧ku‧neet	ei olisi vin‧ku‧nut	eivät olisi vin‧ku‧neet
str. bierna	vin‧gu‧ttaisiin		ei vin‧gu‧ttaisi		str. bierna	olisi vin‧gu‧ttu		ei olisi vin‧gu‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	vin‧ku‧kaamme	–	älkäämme vin‧ku‧ko	1.	–	olkaamme vin‧ku‧neet	–	älkäämme olko vin‧ku‧neet
2.	vin‧gu	vin‧ku‧kaa	älä vin‧gu	älkää vin‧ku‧ko	2.	ole vin‧ku‧nut	olkaa vin‧ku‧neet	älä ole vin‧ku‧nut	älkää olko vin‧ku‧neet
3.	vin‧ku‧koon	vin‧ku‧koot	älköön vin‧ku‧ko	älkööt vin‧ku‧ko	3.	olkoon vin‧ku‧nut	olkoot vin‧ku‧neet	älköön olko vin‧ku‧nut	älkööt ole vin‧ku‧neet
str. bierna	vin‧gu‧ttakoon		älköön vin‧gu‧ttako		str. bierna	olkoon vin‧gu‧ttu		älköön olko vin‧gu‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	vin‧ku‧nen	vin‧ku‧nemme	en vin‧ku‧ne	emme vin‧ku‧ne	1.	lienen vin‧ku‧nut	lienemme vin‧ku‧neet	en liene vin‧ku‧nut	emme liene vin‧ku‧neet
2.	vin‧ku‧net	vin‧ku‧nette	et vin‧ku‧ne	ette vin‧ku‧ne	2.	lienet vin‧ku‧nut	lienette vin‧ku‧neet	et liene vin‧ku‧nut	ette liene vin‧ku‧neet
3.	vin‧ku‧nee	vin‧ku‧nevat	ei vin‧ku‧ne	eivät vin‧ku‧ne	3.	lienee vin‧ku‧nut	lienevät vin‧ku‧neet	ei liene vin‧ku‧nut	eivät liene vin‧ku‧neet
str. bierna	vin‧gu‧ttaneen		ei vin‧gu‧ttane		str. bierna	lienee vin‧gu‧ttu		ei liene vin‧gu‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		vin‧ku‧a		cz. teraźniejszego	vin‧ku‧va	vin‧gu‧ttava
rozszerzony I		vin‧ku‧akseen²		cz. przeszłego	vin‧ku‧nut	vin‧gu‧ttu
II	inessivus	vin‧ku‧essa¹	vin‧gu‧ttaessa	sprawcy	vin‧ku‧ma^1, 3
II	instructivus	vin‧ku‧en	–	przeczący	vin‧ku‧maton
III	inessivus	vin‧ku‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	vin‧ku‧masta	–
	illativus	vin‧ku‧maan	–
	adessivus	vin‧ku‧malla	–
	abessivus	vin‧ku‧matta	–
	instructivus	vin‧ku‧man	vin‧gu‧ttaman
IV	mianownik	vin‧ku‧minen
IV	partitivus	vin‧ku‧mista
V		vin‧ku‧maisillaan²

H[edytuj]

zakończone na -mpua (mp → mm)

Przykład poniżej: bezokolicznik ampua, temat am-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	am‧mu‧n	am‧mu‧mme	en am‧mu	emme am‧mu	1.	olen am‧pu‧nut	olemme am‧pu‧neet	en ole am‧pu‧nut	emme ole am‧pu‧neet
2.	am‧mu‧t	am‧mu‧tte	et am‧mu	ette am‧mu	2.	olet am‧pu‧nut	olette am‧pu‧neet	et ole am‧pu‧nut	ette ole am‧pu‧neet
3.	am‧pu‧u	am‧pu‧vat	ei am‧mu	eivät am‧mu	3.	on am‧pu‧nut	ovat am‧pu‧neet	ei ole am‧pu‧nut	eivät ole am‧pu‧neet
str. bierna	am‧mu‧taan		ei am‧mu‧ta		str. bierna	on am‧mu‧ttu		ei ole am‧mu‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	am‧mu‧in	am‧mu‧imme	en am‧pu‧nut	emme am‧pu‧neet	1.	olin am‧pu‧nut	olimme am‧pu‧neet	en ollut am‧pu‧nut	emme olleet am‧pu‧neet
2.	am‧mu‧it	am‧mu‧itte	et am‧pu‧nut	ette am‧pu‧neet	2.	olit am‧pu‧nut	olitte am‧pu‧neet	et ollut am‧pu‧nut	ette olleet am‧pu‧neet
3.	am‧pu‧i	am‧pu‧ivat	ei am‧pu‧nut	eivät am‧pu‧neet	3.	oli am‧pu‧nut	olivat am‧pu‧neet	ei ollut am‧pu‧nut	eivät olleet am‧pu‧neet
str. bierna	am‧mu‧ttiin		ei am‧mu‧ttu		str. bierna	oli am‧mu‧ttu		ei ollut am‧mu‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	am‧pu‧isin	am‧pu‧isimme	en am‧pu‧isi	emme am‧pu‧isi	1.	olisin am‧pu‧nut	olisimme am‧pu‧neet	en olisi am‧pu‧nut	emme olisi am‧pu‧neet
2.	am‧pu‧isit	am‧pu‧isitte	et am‧pu‧isi	ette am‧pu‧isi	2.	olisit am‧pu‧nut	olisitte am‧pu‧neet	et olisi am‧pu‧nut	ette olisi am‧pu‧neet
3.	am‧pu‧isi	am‧pu‧isivat	ei am‧pu‧isi	eivät am‧pu‧isi	3.	olisi am‧pu‧nut	olisivat am‧pu‧neet	ei olisi am‧pu‧nut	eivät olisi am‧pu‧neet
str. bierna	am‧mu‧ttaisiin		ei am‧mu‧ttaisi		str. bierna	olisi am‧mu‧ttu		ei olisi am‧mu‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	am‧pu‧kaamme	–	älkäämme am‧pu‧ko	1.	–	olkaamme am‧pu‧neet	–	älkäämme olko am‧pu‧neet
2.	am‧mu	am‧pu‧kaa	älä am‧mu	älkää am‧pu‧ko	2.	ole am‧pu‧nut	olkaa am‧pu‧neet	älä ole am‧pu‧nut	älkää olko am‧pu‧neet
3.	am‧pu‧koon	am‧pu‧koot	älköön am‧pu‧ko	älkööt am‧pu‧ko	3.	olkoon am‧pu‧nut	olkoot am‧pu‧neet	älköön olko am‧pu‧nut	älkööt ole am‧pu‧neet
str. bierna	am‧mu‧ttakoon		älköön am‧mu‧ttako		str. bierna	olkoon am‧mu‧ttu		älköön olko am‧mu‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	am‧pu‧nen	am‧pu‧nemme	en am‧pu‧ne	emme am‧pu‧ne	1.	lienen am‧pu‧nut	lienemme am‧pu‧neet	en liene am‧pu‧nut	emme liene am‧pu‧neet
2.	am‧pu‧net	am‧pu‧nette	et am‧pu‧ne	ette am‧pu‧ne	2.	lienet am‧pu‧nut	lienette am‧pu‧neet	et liene am‧pu‧nut	ette liene am‧pu‧neet
3.	am‧pu‧nee	am‧pu‧nevat	ei am‧pu‧ne	eivät am‧pu‧ne	3.	lienee am‧pu‧nut	lienevät am‧pu‧neet	ei liene am‧pu‧nut	eivät liene am‧pu‧neet
str. bierna	am‧mu‧ttaneen		ei am‧mu‧ttane		str. bierna	lienee am‧mu‧ttu		ei liene am‧mu‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		am‧pu‧a		cz. teraźniejszego	am‧pu‧va	am‧mu‧ttava
rozszerzony I		am‧pu‧akseen²		cz. przeszłego	am‧pu‧nut	am‧mu‧ttu
II	inessivus	am‧pu‧essa¹	am‧mu‧ttaessa	sprawcy	am‧pu‧ma^1, 3
II	instructivus	am‧pu‧en	–	przeczący	am‧pu‧maton
III	inessivus	am‧pu‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	am‧pu‧masta	–
	illativus	am‧pu‧maan	–
	adessivus	am‧pu‧malla	–
	abessivus	am‧pu‧matta	–
	instructivus	am‧pu‧man	am‧mu‧ttaman
IV	mianownik	am‧pu‧minen
IV	partitivus	am‧pu‧mista
V		am‧pu‧maisillaan²

I[edytuj]

zakończone na -altua, -eltua, -iltua, -oltua, -ultua (lt → ll)

Przykład poniżej: bezokolicznik humaltua, temat humal-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	humal‧lu‧n	humal‧lu‧mme	en humal‧lu	emme humal‧lu	1.	olen humal‧tu‧nut	olemme humal‧tu‧neet	en ole humal‧tu‧nut	emme ole humal‧tu‧neet
2.	humal‧lu‧t	humal‧lu‧tte	et humal‧lu	ette humal‧lu	2.	olet humal‧tu‧nut	olette humal‧tu‧neet	et ole humal‧tu‧nut	ette ole humal‧tu‧neet
3.	humal‧tu‧u	humal‧tu‧vat	ei humal‧lu	eivät humal‧lu	3.	on humal‧tu‧nut	ovat humal‧tu‧neet	ei ole humal‧tu‧nut	eivät ole humal‧tu‧neet
str. bierna	humal‧lu‧taan		ei humal‧lu‧ta		str. bierna	on humal‧lu‧ttu		ei ole humal‧lu‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	humal‧lu‧in	humal‧lu‧imme	en humal‧tu‧nut	emme humal‧tu‧neet	1.	olin humal‧tu‧nut	olimme humal‧tu‧neet	en ollut humal‧tu‧nut	emme olleet humal‧tu‧neet
2.	humal‧lu‧it	humal‧lu‧itte	et humal‧tu‧nut	ette humal‧tu‧neet	2.	olit humal‧tu‧nut	olitte humal‧tu‧neet	et ollut humal‧tu‧nut	ette olleet humal‧tu‧neet
3.	humal‧tu‧i	humal‧tu‧ivat	ei humal‧tu‧nut	eivät humal‧tu‧neet	3.	oli humal‧tu‧nut	olivat humal‧tu‧neet	ei ollut humal‧tu‧nut	eivät olleet humal‧tu‧neet
str. bierna	humal‧lu‧ttiin		ei humal‧lu‧ttu		str. bierna	oli humal‧lu‧ttu		ei ollut humal‧lu‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	humal‧tu‧isin	humal‧tu‧isimme	en humal‧tu‧isi	emme humal‧tu‧isi	1.	olisin humal‧tu‧nut	olisimme humal‧tu‧neet	en olisi humal‧tu‧nut	emme olisi humal‧tu‧neet
2.	humal‧tu‧isit	humal‧tu‧isitte	et humal‧tu‧isi	ette humal‧tu‧isi	2.	olisit humal‧tu‧nut	olisitte humal‧tu‧neet	et olisi humal‧tu‧nut	ette olisi humal‧tu‧neet
3.	humal‧tu‧isi	humal‧tu‧isivat	ei humal‧tu‧isi	eivät humal‧tu‧isi	3.	olisi humal‧tu‧nut	olisivat humal‧tu‧neet	ei olisi humal‧tu‧nut	eivät olisi humal‧tu‧neet
str. bierna	humal‧lu‧ttaisiin		ei humal‧lu‧ttaisi		str. bierna	olisi humal‧lu‧ttu		ei olisi humal‧lu‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	humal‧tu‧kaamme	–	älkäämme humal‧tu‧ko	1.	–	olkaamme humal‧tu‧neet	–	älkäämme olko humal‧tu‧neet
2.	humal‧lu	humal‧tu‧kaa	älä humal‧lu	älkää humal‧tu‧ko	2.	ole humal‧tu‧nut	olkaa humal‧tu‧neet	älä ole humal‧tu‧nut	älkää olko humal‧tu‧neet
3.	humal‧tu‧koon	humal‧tu‧koot	älköön humal‧tu‧ko	älkööt humal‧tu‧ko	3.	olkoon humal‧tu‧nut	olkoot humal‧tu‧neet	älköön olko humal‧tu‧nut	älkööt ole humal‧tu‧neet
str. bierna	humal‧lu‧ttakoon		älköön humal‧lu‧ttako		str. bierna	olkoon humal‧lu‧ttu		älköön olko humal‧lu‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	humal‧tu‧nen	humal‧tu‧nemme	en humal‧tu‧ne	emme humal‧tu‧ne	1.	lienen humal‧tu‧nut	lienemme humal‧tu‧neet	en liene humal‧tu‧nut	emme liene humal‧tu‧neet
2.	humal‧tu‧net	humal‧tu‧nette	et humal‧tu‧ne	ette humal‧tu‧ne	2.	lienet humal‧tu‧nut	lienette humal‧tu‧neet	et liene humal‧tu‧nut	ette liene humal‧tu‧neet
3.	humal‧tu‧nee	humal‧tu‧nevat	ei humal‧tu‧ne	eivät humal‧tu‧ne	3.	lienee humal‧tu‧nut	lienevät humal‧tu‧neet	ei liene humal‧tu‧nut	eivät liene humal‧tu‧neet
str. bierna	humal‧lu‧ttaneen		ei humal‧lu‧ttane		str. bierna	lienee humal‧lu‧ttu		ei liene humal‧lu‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		humal‧tu‧a		cz. teraźniejszego	humal‧tu‧va	humal‧lu‧ttava
rozszerzony I		humal‧tu‧akseen²		cz. przeszłego	humal‧tu‧nut	humal‧lu‧ttu
II	inessivus	humal‧tu‧essa¹	humal‧lu‧ttaessa	sprawcy	humal‧tu‧ma^1, 3
II	instructivus	humal‧tu‧en	–	przeczący	humal‧tu‧maton
III	inessivus	humal‧tu‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	humal‧tu‧masta	–
	illativus	humal‧tu‧maan	–
	adessivus	humal‧tu‧malla	–
	abessivus	humal‧tu‧matta	–
	instructivus	humal‧tu‧man	humal‧lu‧ttaman
IV	mianownik	humal‧tu‧minen
IV	partitivus	humal‧tu‧mista
V		humal‧tu‧maisillaan²

J[edytuj]

zakończone na -antua, -entua, -intua, -ontua, -untua (nt → nn)

Przykład poniżej: bezokolicznik tuntua, temat tun-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	tun‧nu‧n	tun‧nu‧mme	en tun‧nu	emme tun‧nu	1.	olen tun‧tu‧nut	olemme tun‧tu‧neet	en ole tun‧tu‧nut	emme ole tun‧tu‧neet
2.	tun‧nu‧t	tun‧nu‧tte	et tun‧nu	ette tun‧nu	2.	olet tun‧tu‧nut	olette tun‧tu‧neet	et ole tun‧tu‧nut	ette ole tun‧tu‧neet
3.	tun‧tu‧u	tun‧tu‧vat	ei tun‧nu	eivät tun‧nu	3.	on tun‧tu‧nut	ovat tun‧tu‧neet	ei ole tun‧tu‧nut	eivät ole tun‧tu‧neet
str. bierna	tun‧nu‧taan		ei tun‧nu‧ta		str. bierna	on tun‧nu‧ttu		ei ole tun‧nu‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	tun‧nu‧in	tun‧nu‧imme	en tun‧tu‧nut	emme tun‧tu‧neet	1.	olin tun‧tu‧nut	olimme tun‧tu‧neet	en ollut tun‧tu‧nut	emme olleet tun‧tu‧neet
2.	tun‧nu‧it	tun‧nu‧itte	et tun‧tu‧nut	ette tun‧tu‧neet	2.	olit tun‧tu‧nut	olitte tun‧tu‧neet	et ollut tun‧tu‧nut	ette olleet tun‧tu‧neet
3.	tun‧tu‧i	tun‧tu‧ivat	ei tun‧tu‧nut	eivät tun‧tu‧neet	3.	oli tun‧tu‧nut	olivat tun‧tu‧neet	ei ollut tun‧tu‧nut	eivät olleet tun‧tu‧neet
str. bierna	tun‧nu‧ttiin		ei tun‧nu‧ttu		str. bierna	oli tun‧nu‧ttu		ei ollut tun‧nu‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	tun‧tu‧isin	tun‧tu‧isimme	en tun‧tu‧isi	emme tun‧tu‧isi	1.	olisin tun‧tu‧nut	olisimme tun‧tu‧neet	en olisi tun‧tu‧nut	emme olisi tun‧tu‧neet
2.	tun‧tu‧isit	tun‧tu‧isitte	et tun‧tu‧isi	ette tun‧tu‧isi	2.	olisit tun‧tu‧nut	olisitte tun‧tu‧neet	et olisi tun‧tu‧nut	ette olisi tun‧tu‧neet
3.	tun‧tu‧isi	tun‧tu‧isivat	ei tun‧tu‧isi	eivät tun‧tu‧isi	3.	olisi tun‧tu‧nut	olisivat tun‧tu‧neet	ei olisi tun‧tu‧nut	eivät olisi tun‧tu‧neet
str. bierna	tun‧nu‧ttaisiin		ei tun‧nu‧ttaisi		str. bierna	olisi tun‧nu‧ttu		ei olisi tun‧nu‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	tun‧tu‧kaamme	–	älkäämme tun‧tu‧ko	1.	–	olkaamme tun‧tu‧neet	–	älkäämme olko tun‧tu‧neet
2.	tun‧nu	tun‧tu‧kaa	älä tun‧nu	älkää tun‧tu‧ko	2.	ole tun‧tu‧nut	olkaa tun‧tu‧neet	älä ole tun‧tu‧nut	älkää olko tun‧tu‧neet
3.	tun‧tu‧koon	tun‧tu‧koot	älköön tun‧tu‧ko	älkööt tun‧tu‧ko	3.	olkoon tun‧tu‧nut	olkoot tun‧tu‧neet	älköön olko tun‧tu‧nut	älkööt ole tun‧tu‧neet
str. bierna	tun‧nu‧ttakoon		älköön tun‧nu‧ttako		str. bierna	olkoon tun‧nu‧ttu		älköön olko tun‧nu‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	tun‧tu‧nen	tun‧tu‧nemme	en tun‧tu‧ne	emme tun‧tu‧ne	1.	lienen tun‧tu‧nut	lienemme tun‧tu‧neet	en liene tun‧tu‧nut	emme liene tun‧tu‧neet
2.	tun‧tu‧net	tun‧tu‧nette	et tun‧tu‧ne	ette tun‧tu‧ne	2.	lienet tun‧tu‧nut	lienette tun‧tu‧neet	et liene tun‧tu‧nut	ette liene tun‧tu‧neet
3.	tun‧tu‧nee	tun‧tu‧nevat	ei tun‧tu‧ne	eivät tun‧tu‧ne	3.	lienee tun‧tu‧nut	lienevät tun‧tu‧neet	ei liene tun‧tu‧nut	eivät liene tun‧tu‧neet
str. bierna	tun‧nu‧ttaneen		ei tun‧nu‧ttane		str. bierna	lienee tun‧nu‧ttu		ei liene tun‧nu‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		tun‧tu‧a		cz. teraźniejszego	tun‧tu‧va	tun‧nu‧ttava
rozszerzony I		tun‧tu‧akseen²		cz. przeszłego	tun‧tu‧nut	tun‧nu‧ttu
II	inessivus	tun‧tu‧essa¹	tun‧nu‧ttaessa	sprawcy	tun‧tu‧ma^1, 3
II	instructivus	tun‧tu‧en	–	przeczący	tun‧tu‧maton
III	inessivus	tun‧tu‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	tun‧tu‧masta	–
	illativus	tun‧tu‧maan	–
	adessivus	tun‧tu‧malla	–
	abessivus	tun‧tu‧matta	–
	instructivus	tun‧tu‧man	tun‧nu‧ttaman
IV	mianownik	tun‧tu‧minen
IV	partitivus	tun‧tu‧mista
V		tun‧tu‧maisillaan²

K[edytuj]

zakończone na -artua, -ertua, -irtua, -ortua, -urtua (rt → rr)

Przykład poniżej: bezokolicznik sortua, temat sor-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	sor‧ru‧n	sor‧ru‧mme	en sor‧ru	emme sor‧ru	1.	olen sor‧tu‧nut	olemme sor‧tu‧neet	en ole sor‧tu‧nut	emme ole sor‧tu‧neet
2.	sor‧ru‧t	sor‧ru‧tte	et sor‧ru	ette sor‧ru	2.	olet sor‧tu‧nut	olette sor‧tu‧neet	et ole sor‧tu‧nut	ette ole sor‧tu‧neet
3.	sor‧tu‧u	sor‧tu‧vat	ei sor‧ru	eivät sor‧ru	3.	on sor‧tu‧nut	ovat sor‧tu‧neet	ei ole sor‧tu‧nut	eivät ole sor‧tu‧neet
str. bierna	sor‧ru‧taan		ei sor‧ru‧ta		str. bierna	on sor‧ru‧ttu		ei ole sor‧ru‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	sor‧ru‧in	sor‧ru‧imme	en sor‧tu‧nut	emme sor‧tu‧neet	1.	olin sor‧tu‧nut	olimme sor‧tu‧neet	en ollut sor‧tu‧nut	emme olleet sor‧tu‧neet
2.	sor‧ru‧it	sor‧ru‧itte	et sor‧tu‧nut	ette sor‧tu‧neet	2.	olit sor‧tu‧nut	olitte sor‧tu‧neet	et ollut sor‧tu‧nut	ette olleet sor‧tu‧neet
3.	sor‧tu‧i	sor‧tu‧ivat	ei sor‧tu‧nut	eivät sor‧tu‧neet	3.	oli sor‧tu‧nut	olivat sor‧tu‧neet	ei ollut sor‧tu‧nut	eivät olleet sor‧tu‧neet
str. bierna	sor‧ru‧ttiin		ei sor‧ru‧ttu		str. bierna	oli sor‧ru‧ttu		ei ollut sor‧ru‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	sor‧tu‧isin	sor‧tu‧isimme	en sor‧tu‧isi	emme sor‧tu‧isi	1.	olisin sor‧tu‧nut	olisimme sor‧tu‧neet	en olisi sor‧tu‧nut	emme olisi sor‧tu‧neet
2.	sor‧tu‧isit	sor‧tu‧isitte	et sor‧tu‧isi	ette sor‧tu‧isi	2.	olisit sor‧tu‧nut	olisitte sor‧tu‧neet	et olisi sor‧tu‧nut	ette olisi sor‧tu‧neet
3.	sor‧tu‧isi	sor‧tu‧isivat	ei sor‧tu‧isi	eivät sor‧tu‧isi	3.	olisi sor‧tu‧nut	olisivat sor‧tu‧neet	ei olisi sor‧tu‧nut	eivät olisi sor‧tu‧neet
str. bierna	sor‧ru‧ttaisiin		ei sor‧ru‧ttaisi		str. bierna	olisi sor‧ru‧ttu		ei olisi sor‧ru‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	sor‧tu‧kaamme	–	älkäämme sor‧tu‧ko	1.	–	olkaamme sor‧tu‧neet	–	älkäämme olko sor‧tu‧neet
2.	sor‧ru	sor‧tu‧kaa	älä sor‧ru	älkää sor‧tu‧ko	2.	ole sor‧tu‧nut	olkaa sor‧tu‧neet	älä ole sor‧tu‧nut	älkää olko sor‧tu‧neet
3.	sor‧tu‧koon	sor‧tu‧koot	älköön sor‧tu‧ko	älkööt sor‧tu‧ko	3.	olkoon sor‧tu‧nut	olkoot sor‧tu‧neet	älköön olko sor‧tu‧nut	älkööt ole sor‧tu‧neet
str. bierna	sor‧ru‧ttakoon		älköön sor‧ru‧ttako		str. bierna	olkoon sor‧ru‧ttu		älköön olko sor‧ru‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	sor‧tu‧nen	sor‧tu‧nemme	en sor‧tu‧ne	emme sor‧tu‧ne	1.	lienen sor‧tu‧nut	lienemme sor‧tu‧neet	en liene sor‧tu‧nut	emme liene sor‧tu‧neet
2.	sor‧tu‧net	sor‧tu‧nette	et sor‧tu‧ne	ette sor‧tu‧ne	2.	lienet sor‧tu‧nut	lienette sor‧tu‧neet	et liene sor‧tu‧nut	ette liene sor‧tu‧neet
3.	sor‧tu‧nee	sor‧tu‧nevat	ei sor‧tu‧ne	eivät sor‧tu‧ne	3.	lienee sor‧tu‧nut	lienevät sor‧tu‧neet	ei liene sor‧tu‧nut	eivät liene sor‧tu‧neet
str. bierna	sor‧ru‧ttaneen		ei sor‧ru‧ttane		str. bierna	lienee sor‧ru‧ttu		ei liene sor‧ru‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		sor‧tu‧a		cz. teraźniejszego	sor‧tu‧va	sor‧ru‧ttava
rozszerzony I		sor‧tu‧akseen²		cz. przeszłego	sor‧tu‧nut	sor‧ru‧ttu
II	inessivus	sor‧tu‧essa¹	sor‧ru‧ttaessa	sprawcy	sor‧tu‧ma^1, 3
II	instructivus	sor‧tu‧en	–	przeczący	sor‧tu‧maton
III	inessivus	sor‧tu‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	sor‧tu‧masta	–
	illativus	sor‧tu‧maan	–
	adessivus	sor‧tu‧malla	–
	abessivus	sor‧tu‧matta	–
	instructivus	sor‧tu‧man	sor‧ru‧ttaman
IV	mianownik	sor‧tu‧minen
IV	partitivus	sor‧tu‧mista
V		sor‧tu‧maisillaan²