Aneks:Język fiński - odmiana czasowników/10b

<< Aneks:Język fiński - odmiana czasowników/10

D[edytuj]

tylne[edytuj]

zakończone na -kia (k → —)

Przykład poniżej: bezokolicznik sukia, temat su-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	su‧i‧n	su‧i‧mme	en su‧i	emme su‧i	1.	olen su‧ki‧nut	olemme su‧ki‧neet	en ole su‧ki‧nut	emme ole su‧ki‧neet
2.	su‧i‧t	su‧i‧tte	et su‧i	ette su‧i	2.	olet su‧ki‧nut	olette su‧ki‧neet	et ole su‧ki‧nut	ette ole su‧ki‧neet
3.	su‧ki‧i	su‧ki‧vat	ei su‧i	eivät su‧i	3.	on su‧ki‧nut	ovat su‧ki‧neet	ei ole su‧ki‧nut	eivät ole su‧ki‧neet
str. bierna	su‧i‧taan		ei su‧i‧ta		str. bierna	on su‧i‧ttu		ei ole su‧i‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	su‧i‧n	su‧i‧mme	en su‧ki‧nut	emme su‧ki‧neet	1.	olin su‧ki‧nut	olimme su‧ki‧neet	en ollut su‧ki‧nut	emme olleet su‧ki‧neet
2.	su‧i‧t	su‧i‧tte	et su‧ki‧nut	ette su‧ki‧neet	2.	olit su‧ki‧nut	olitte su‧ki‧neet	et ollut su‧ki‧nut	ette olleet su‧ki‧neet
3.	su‧ki	su‧ki‧vat	ei su‧ki‧nut	eivät su‧ki‧neet	3.	oli su‧ki‧nut	olivat su‧ki‧neet	ei ollut su‧ki‧nut	eivät olleet su‧ki‧neet
str. bierna	su‧i‧ttiin		ei su‧i‧ttu		str. bierna	oli su‧i‧ttu		ei ollut su‧i‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	su‧ki‧sin	su‧ki‧simme	en su‧ki‧si	emme su‧ki‧si	1.	olisin su‧ki‧nut	olisimme su‧ki‧neet	en olisi su‧ki‧nut	emme olisi su‧ki‧neet
2.	su‧ki‧sit	su‧ki‧sitte	et su‧ki‧si	ette su‧ki‧si	2.	olisit su‧ki‧nut	olisitte su‧ki‧neet	et olisi su‧ki‧nut	ette olisi su‧ki‧neet
3.	su‧ki‧si	su‧ki‧sivat	ei su‧ki‧si	eivät su‧ki‧si	3.	olisi su‧ki‧nut	olisivat su‧ki‧neet	ei olisi su‧ki‧nut	eivät olisi su‧ki‧neet
str. bierna	su‧i‧ttaisiin		ei su‧i‧ttaisi		str. bierna	olisi su‧i‧ttu		ei olisi su‧i‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	su‧ki‧kaamme	–	älkäämme su‧ki‧ko	1.	–	olkaamme su‧ki‧neet	–	älkäämme olko su‧ki‧neet
2.	su‧i	su‧ki‧kaa	älä su‧i	älkää su‧ki‧ko	2.	ole su‧ki‧nut	olkaa su‧ki‧neet	älä ole su‧ki‧nut	älkää olko su‧ki‧neet
3.	su‧ki‧koon	su‧ki‧koot	älköön su‧ki‧ko	älkööt su‧ki‧ko	3.	olkoon su‧ki‧nut	olkoot su‧ki‧neet	älköön olko su‧ki‧nut	älkööt ole su‧ki‧neet
str. bierna	su‧i‧ttakoon		älköön su‧i‧ttako		str. bierna	olkoon su‧i‧ttu		älköön olko su‧i‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	su‧ki‧nen	su‧ki‧nemme	en su‧ki‧ne	emme su‧ki‧ne	1.	lienen su‧ki‧nut	lienemme su‧ki‧neet	en liene su‧ki‧nut	emme liene su‧ki‧neet
2.	su‧ki‧net	su‧ki‧nette	et su‧ki‧ne	ette su‧ki‧ne	2.	lienet su‧ki‧nut	lienette su‧ki‧neet	et liene su‧ki‧nut	ette liene su‧ki‧neet
3.	su‧ki‧nee	su‧ki‧nevat	ei su‧ki‧ne	eivät su‧ki‧ne	3.	lienee su‧ki‧nut	lienevät su‧ki‧neet	ei liene su‧ki‧nut	eivät liene su‧ki‧neet
str. bierna	su‧i‧ttaneen		ei su‧i‧ttane		str. bierna	lienee su‧i‧ttu		ei liene su‧i‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		su‧ki‧a		cz. teraźniejszego	su‧ki‧va	su‧i‧ttava
rozszerzony I		su‧ki‧akseen²		cz. przeszłego	su‧ki‧nut	su‧i‧ttu
II	inessivus	su‧ki‧essa¹	su‧i‧ttaessa	sprawcy	su‧ki‧ma^1, 3
II	instructivus	su‧ki‧en	–	przeczący	su‧ki‧maton
III	inessivus	su‧ki‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	su‧ki‧masta	–
	illativus	su‧ki‧maan	–
	adessivus	su‧ki‧malla	–
	abessivus	su‧ki‧matta	–
	instructivus	su‧ki‧man	su‧i‧ttaman
IV	mianownik	su‧ki‧minen
IV	partitivus	su‧ki‧mista
V		su‧ki‧maisillaan²

przednie[edytuj]

zakończone na -äkiä, -ekiä, -hkiä (k → —)

Przykład poniżej: bezokolicznik pyyhkiä, temat pyyh-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pyyh‧i‧n	pyyh‧i‧mme	en pyyh‧i	emme pyyh‧i	1.	olen pyyh‧ki‧nyt	olemme pyyh‧ki‧neet	en ole pyyh‧ki‧nyt	emme ole pyyh‧ki‧neet
2.	pyyh‧i‧t	pyyh‧i‧tte	et pyyh‧i	ette pyyh‧i	2.	olet pyyh‧ki‧nyt	olette pyyh‧ki‧neet	et ole pyyh‧ki‧nyt	ette ole pyyh‧ki‧neet
3.	pyyh‧ki‧i	pyyh‧ki‧vät	ei pyyh‧i	eivät pyyh‧i	3.	on pyyh‧ki‧nyt	ovat pyyh‧ki‧neet	ei ole pyyh‧ki‧nyt	eivät ole pyyh‧ki‧neet
str. bierna	pyyh‧i‧tään		ei pyyh‧i‧tä		str. bierna	on pyyh‧i‧ttu		ei ole pyyh‧i‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pyyh‧i‧n	pyyh‧i‧mme	en pyyh‧ki‧nyt	emme pyyh‧ki‧neet	1.	olin pyyh‧ki‧nyt	olimme pyyh‧ki‧neet	en ollut pyyh‧ki‧nyt	emme olleet pyyh‧ki‧neet
2.	pyyh‧i‧t	pyyh‧i‧tte	et pyyh‧ki‧nyt	ette pyyh‧ki‧neet	2.	olit pyyh‧ki‧nyt	olitte pyyh‧ki‧neet	et ollut pyyh‧ki‧nyt	ette olleet pyyh‧ki‧neet
3.	pyyh‧ki	pyyh‧ki‧vät	ei pyyh‧ki‧nyt	eivät pyyh‧ki‧neet	3.	oli pyyh‧ki‧nyt	olivat pyyh‧ki‧neet	ei ollut pyyh‧ki‧nyt	eivät olleet pyyh‧ki‧neet
str. bierna	pyyh‧i‧ttiin		ei pyyh‧i‧ttu		str. bierna	oli pyyh‧i‧ttu		ei ollut pyyh‧i‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pyyh‧ki‧sin	pyyh‧ki‧simme	en pyyh‧ki‧si	emme pyyh‧ki‧si	1.	olisin pyyh‧ki‧nyt	olisimme pyyh‧ki‧neet	en olisi pyyh‧ki‧nyt	emme olisi pyyh‧ki‧neet
2.	pyyh‧ki‧sit	pyyh‧ki‧sitte	et pyyh‧ki‧si	ette pyyh‧ki‧si	2.	olisit pyyh‧ki‧nyt	olisitte pyyh‧ki‧neet	et olisi pyyh‧ki‧nyt	ette olisi pyyh‧ki‧neet
3.	pyyh‧ki‧si	pyyh‧ki‧sivät	ei pyyh‧ki‧si	eivät pyyh‧ki‧si	3.	olisi pyyh‧ki‧nyt	olisivat pyyh‧ki‧neet	ei olisi pyyh‧ki‧nyt	eivät olisi pyyh‧ki‧neet
str. bierna	pyyh‧i‧ttäisiin		ei pyyh‧i‧ttäisi		str. bierna	olisi pyyh‧i‧ttu		ei olisi pyyh‧i‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	pyyh‧ki‧käämme	–	älkäämme pyyh‧ki‧kö	1.	–	olkaamme pyyh‧ki‧neet	–	älkäämme olko pyyh‧ki‧neet
2.	pyyh‧i	pyyh‧ki‧kää	älä pyyh‧i	älkää pyyh‧ki‧kö	2.	ole pyyh‧ki‧nyt	olkaa pyyh‧ki‧neet	älä ole pyyh‧ki‧nyt	älkää olko pyyh‧ki‧neet
3.	pyyh‧ki‧köön	pyyh‧ki‧kööt	älköön pyyh‧ki‧kö	älkööt pyyh‧ki‧kö	3.	olkoon pyyh‧ki‧nyt	olkoot pyyh‧ki‧neet	älköön olko pyyh‧ki‧nyt	älkööt ole pyyh‧ki‧neet
str. bierna	pyyh‧i‧ttäköön		älköön pyyh‧i‧ttäkö		str. bierna	olkoon pyyh‧i‧ttu		älköön olko pyyh‧i‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pyyh‧ki‧nen	pyyh‧ki‧nemme	en pyyh‧ki‧ne	emme pyyh‧ki‧ne	1.	lienen pyyh‧ki‧nyt	lienemme pyyh‧ki‧neet	en liene pyyh‧ki‧nyt	emme liene pyyh‧ki‧neet
2.	pyyh‧ki‧net	pyyh‧ki‧nette	et pyyh‧ki‧ne	ette pyyh‧ki‧ne	2.	lienet pyyh‧ki‧nyt	lienette pyyh‧ki‧neet	et liene pyyh‧ki‧nyt	ette liene pyyh‧ki‧neet
3.	pyyh‧ki‧nee	pyyh‧ki‧nevät	ei pyyh‧ki‧ne	eivät pyyh‧ki‧ne	3.	lienee pyyh‧ki‧nyt	lienevät pyyh‧ki‧neet	ei liene pyyh‧ki‧nyt	eivät liene pyyh‧ki‧neet
str. bierna	pyyh‧i‧ttäneen		ei pyyh‧i‧ttäne		str. bierna	lienee pyyh‧i‧ttu		ei liene pyyh‧i‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		pyyh‧ki‧ä		cz. teraźniejszego	pyyh‧ki‧vä	pyyh‧i‧ttävä
rozszerzony I		pyyh‧ki‧äkseen²		cz. przeszłego	pyyh‧ki‧nyt	pyyh‧i‧ttu
II	inessivus	pyyh‧ki‧essä¹	pyyh‧i‧ttäessä	sprawcy	pyyh‧ki‧mä^1, 3
II	instructivus	pyyh‧ki‧en	–	przeczący	pyyh‧ki‧mätön
III	inessivus	pyyh‧ki‧mässä	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	pyyh‧ki‧mästä	–
	illativus	pyyh‧ki‧mään	–
	adessivus	pyyh‧ki‧mällä	–
	abessivus	pyyh‧ki‧mättä	–
	instructivus	pyyh‧ki‧män	pyyh‧i‧ttämän
IV	mianownik	pyyh‧ki‧minen
IV	partitivus	pyyh‧ki‧mistä
V		pyyh‧ki‧mäisillään²

E[edytuj]

tylne[edytuj]

zakończone na -pia (p → v)

Przykład poniżej: bezokolicznik sopia, temat so-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	so‧vi‧n	so‧vi‧mme	en so‧vi	emme so‧vi	1.	olen so‧pi‧nut	olemme so‧pi‧neet	en ole so‧pi‧nut	emme ole so‧pi‧neet
2.	so‧vi‧t	so‧vi‧tte	et so‧vi	ette so‧vi	2.	olet so‧pi‧nut	olette so‧pi‧neet	et ole so‧pi‧nut	ette ole so‧pi‧neet
3.	so‧pi‧i	so‧pi‧vat	ei so‧vi	eivät so‧vi	3.	on so‧pi‧nut	ovat so‧pi‧neet	ei ole so‧pi‧nut	eivät ole so‧pi‧neet
str. bierna	so‧vi‧taan		ei so‧vi‧ta		str. bierna	on so‧vi‧ttu		ei ole so‧vi‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	so‧vi‧n	so‧vi‧mme	en so‧pi‧nut	emme so‧pi‧neet	1.	olin so‧pi‧nut	olimme so‧pi‧neet	en ollut so‧pi‧nut	emme olleet so‧pi‧neet
2.	so‧vi‧t	so‧vi‧tte	et so‧pi‧nut	ette so‧pi‧neet	2.	olit so‧pi‧nut	olitte so‧pi‧neet	et ollut so‧pi‧nut	ette olleet so‧pi‧neet
3.	so‧pi	so‧pi‧vat	ei so‧pi‧nut	eivät so‧pi‧neet	3.	oli so‧pi‧nut	olivat so‧pi‧neet	ei ollut so‧pi‧nut	eivät olleet so‧pi‧neet
str. bierna	so‧vi‧ttiin		ei so‧vi‧ttu		str. bierna	oli so‧vi‧ttu		ei ollut so‧vi‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	so‧pi‧sin	so‧pi‧simme	en so‧pi‧si	emme so‧pi‧si	1.	olisin so‧pi‧nut	olisimme so‧pi‧neet	en olisi so‧pi‧nut	emme olisi so‧pi‧neet
2.	so‧pi‧sit	so‧pi‧sitte	et so‧pi‧si	ette so‧pi‧si	2.	olisit so‧pi‧nut	olisitte so‧pi‧neet	et olisi so‧pi‧nut	ette olisi so‧pi‧neet
3.	so‧pi‧si	so‧pi‧sivat	ei so‧pi‧si	eivät so‧pi‧si	3.	olisi so‧pi‧nut	olisivat so‧pi‧neet	ei olisi so‧pi‧nut	eivät olisi so‧pi‧neet
str. bierna	so‧vi‧ttaisiin		ei so‧vi‧ttaisi		str. bierna	olisi so‧vi‧ttu		ei olisi so‧vi‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	so‧pi‧kaamme	–	älkäämme so‧pi‧ko	1.	–	olkaamme so‧pi‧neet	–	älkäämme olko so‧pi‧neet
2.	so‧vi	so‧pi‧kaa	älä so‧vi	älkää so‧pi‧ko	2.	ole so‧pi‧nut	olkaa so‧pi‧neet	älä ole so‧pi‧nut	älkää olko so‧pi‧neet
3.	so‧pi‧koon	so‧pi‧koot	älköön so‧pi‧ko	älkööt so‧pi‧ko	3.	olkoon so‧pi‧nut	olkoot so‧pi‧neet	älköön olko so‧pi‧nut	älkööt ole so‧pi‧neet
str. bierna	so‧vi‧ttakoon		älköön so‧vi‧ttako		str. bierna	olkoon so‧vi‧ttu		älköön olko so‧vi‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	so‧pi‧nen	so‧pi‧nemme	en so‧pi‧ne	emme so‧pi‧ne	1.	lienen so‧pi‧nut	lienemme so‧pi‧neet	en liene so‧pi‧nut	emme liene so‧pi‧neet
2.	so‧pi‧net	so‧pi‧nette	et so‧pi‧ne	ette so‧pi‧ne	2.	lienet so‧pi‧nut	lienette so‧pi‧neet	et liene so‧pi‧nut	ette liene so‧pi‧neet
3.	so‧pi‧nee	so‧pi‧nevat	ei so‧pi‧ne	eivät so‧pi‧ne	3.	lienee so‧pi‧nut	lienevät so‧pi‧neet	ei liene so‧pi‧nut	eivät liene so‧pi‧neet
str. bierna	so‧vi‧ttaneen		ei so‧vi‧ttane		str. bierna	lienee so‧vi‧ttu		ei liene so‧vi‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		so‧pi‧a		cz. teraźniejszego	so‧pi‧va	so‧vi‧ttava
rozszerzony I		so‧pi‧akseen²		cz. przeszłego	so‧pi‧nut	so‧vi‧ttu
II	inessivus	so‧pi‧essa¹	so‧vi‧ttaessa	sprawcy	so‧pi‧ma^1, 3
II	instructivus	so‧pi‧en	–	przeczący	so‧pi‧maton
III	inessivus	so‧pi‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	so‧pi‧masta	–
	illativus	so‧pi‧maan	–
	adessivus	so‧pi‧malla	–
	abessivus	so‧pi‧matta	–
	instructivus	so‧pi‧man	so‧vi‧ttaman
IV	mianownik	so‧pi‧minen
IV	partitivus	so‧pi‧mista
V		so‧pi‧maisillaan²

przednie[edytuj]

zakończone na -piä (p → v)

Przykład poniżej: bezokolicznik hiipiä, temat hii-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hii‧vi‧n	hii‧vi‧mme	en hii‧vi	emme hii‧vi	1.	olen hii‧pi‧nyt	olemme hii‧pi‧neet	en ole hii‧pi‧nyt	emme ole hii‧pi‧neet
2.	hii‧vi‧t	hii‧vi‧tte	et hii‧vi	ette hii‧vi	2.	olet hii‧pi‧nyt	olette hii‧pi‧neet	et ole hii‧pi‧nyt	ette ole hii‧pi‧neet
3.	hii‧pi‧i	hii‧pi‧vät	ei hii‧vi	eivät hii‧vi	3.	on hii‧pi‧nyt	ovat hii‧pi‧neet	ei ole hii‧pi‧nyt	eivät ole hii‧pi‧neet
str. bierna	hii‧vi‧tään		ei hii‧vi‧tä		str. bierna	on hii‧vi‧tty		ei ole hii‧vi‧tty
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hii‧vi‧n	hii‧vi‧mme	en hii‧pi‧nyt	emme hii‧pi‧neet	1.	olin hii‧pi‧nyt	olimme hii‧pi‧neet	en ollut hii‧pi‧nyt	emme olleet hii‧pi‧neet
2.	hii‧vi‧t	hii‧vi‧tte	et hii‧pi‧nyt	ette hii‧pi‧neet	2.	olit hii‧pi‧nyt	olitte hii‧pi‧neet	et ollut hii‧pi‧nyt	ette olleet hii‧pi‧neet
3.	hii‧pi	hii‧pi‧vät	ei hii‧pi‧nyt	eivät hii‧pi‧neet	3.	oli hii‧pi‧nyt	olivat hii‧pi‧neet	ei ollut hii‧pi‧nyt	eivät olleet hii‧pi‧neet
str. bierna	hii‧vi‧ttiin		ei hii‧vi‧tty		str. bierna	oli hii‧vi‧tty		ei ollut hii‧vi‧tty
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hii‧pi‧sin	hii‧pi‧simme	en hii‧pi‧si	emme hii‧pi‧si	1.	olisin hii‧pi‧nyt	olisimme hii‧pi‧neet	en olisi hii‧pi‧nyt	emme olisi hii‧pi‧neet
2.	hii‧pi‧sit	hii‧pi‧sitte	et hii‧pi‧si	ette hii‧pi‧si	2.	olisit hii‧pi‧nyt	olisitte hii‧pi‧neet	et olisi hii‧pi‧nyt	ette olisi hii‧pi‧neet
3.	hii‧pi‧si	hii‧pi‧sivät	ei hii‧pi‧si	eivät hii‧pi‧si	3.	olisi hii‧pi‧nyt	olisivat hii‧pi‧neet	ei olisi hii‧pi‧nyt	eivät olisi hii‧pi‧neet
str. bierna	hii‧vi‧ttäisiin		ei hii‧vi‧ttäisi		str. bierna	olisi hii‧vi‧tty		ei olisi hii‧vi‧tty
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	hii‧pi‧käämme	–	älkäämme hii‧pi‧kö	1.	–	olkaamme hii‧pi‧neet	–	älkäämme olko hii‧pi‧neet
2.	hii‧vi	hii‧pi‧kää	älä hii‧vi	älkää hii‧pi‧kö	2.	ole hii‧pi‧nyt	olkaa hii‧pi‧neet	älä ole hii‧pi‧nyt	älkää olko hii‧pi‧neet
3.	hii‧pi‧köön	hii‧pi‧kööt	älköön hii‧pi‧kö	älkööt hii‧pi‧kö	3.	olkoon hii‧pi‧nyt	olkoot hii‧pi‧neet	älköön olko hii‧pi‧nyt	älkööt ole hii‧pi‧neet
str. bierna	hii‧vi‧ttäköön		älköön hii‧vi‧ttäkö		str. bierna	olkoon hii‧vi‧tty		älköön olko hii‧vi‧tty
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	hii‧pi‧nen	hii‧pi‧nemme	en hii‧pi‧ne	emme hii‧pi‧ne	1.	lienen hii‧pi‧nyt	lienemme hii‧pi‧neet	en liene hii‧pi‧nyt	emme liene hii‧pi‧neet
2.	hii‧pi‧net	hii‧pi‧nette	et hii‧pi‧ne	ette hii‧pi‧ne	2.	lienet hii‧pi‧nyt	lienette hii‧pi‧neet	et liene hii‧pi‧nyt	ette liene hii‧pi‧neet
3.	hii‧pi‧nee	hii‧pi‧nevät	ei hii‧pi‧ne	eivät hii‧pi‧ne	3.	lienee hii‧pi‧nyt	lienevät hii‧pi‧neet	ei liene hii‧pi‧nyt	eivät liene hii‧pi‧neet
str. bierna	hii‧vi‧ttäneen		ei hii‧vi‧ttäne		str. bierna	lienee hii‧vi‧tty		ei liene hii‧vi‧tty

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		hii‧pi‧ä		cz. teraźniejszego	hii‧pi‧vä	hii‧vi‧ttävä
rozszerzony I		hii‧pi‧äkseen²		cz. przeszłego	hii‧pi‧nyt	hii‧vi‧tty
II	inessivus	hii‧pi‧essä¹	hii‧vi‧ttäessä	sprawcy	hii‧pi‧mä^1, 3
II	instructivus	hii‧pi‧en	–	przeczący	hii‧pi‧mätön
III	inessivus	hii‧pi‧mässä	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	hii‧pi‧mästä	–
	illativus	hii‧pi‧mään	–
	adessivus	hii‧pi‧mällä	–
	abessivus	hii‧pi‧mättä	–
	instructivus	hii‧pi‧män	hii‧vi‧ttämän
IV	mianownik	hii‧pi‧minen
IV	partitivus	hii‧pi‧mistä
V		hii‧pi‧mäisillään²

F[edytuj]

tylne[edytuj]

zakończone na -htia, -tia (t → d)

Przykład poniżej: bezokolicznik pohtia, temat poh-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	poh‧di‧n	poh‧di‧mme	en poh‧di	emme poh‧di	1.	olen poh‧ti‧nut	olemme poh‧ti‧neet	en ole poh‧ti‧nut	emme ole poh‧ti‧neet
2.	poh‧di‧t	poh‧di‧tte	et poh‧di	ette poh‧di	2.	olet poh‧ti‧nut	olette poh‧ti‧neet	et ole poh‧ti‧nut	ette ole poh‧ti‧neet
3.	poh‧ti‧i	poh‧ti‧vat	ei poh‧di	eivät poh‧di	3.	on poh‧ti‧nut	ovat poh‧ti‧neet	ei ole poh‧ti‧nut	eivät ole poh‧ti‧neet
str. bierna	poh‧di‧taan		ei poh‧di‧ta		str. bierna	on poh‧di‧ttu		ei ole poh‧di‧ttu
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	poh‧di‧n	poh‧di‧mme	en poh‧ti‧nut	emme poh‧ti‧neet	1.	olin poh‧ti‧nut	olimme poh‧ti‧neet	en ollut poh‧ti‧nut	emme olleet poh‧ti‧neet
2.	poh‧di‧t	poh‧di‧tte	et poh‧ti‧nut	ette poh‧ti‧neet	2.	olit poh‧ti‧nut	olitte poh‧ti‧neet	et ollut poh‧ti‧nut	ette olleet poh‧ti‧neet
3.	poh‧ti	poh‧ti‧vat	ei poh‧ti‧nut	eivät poh‧ti‧neet	3.	oli poh‧ti‧nut	olivat poh‧ti‧neet	ei ollut poh‧ti‧nut	eivät olleet poh‧ti‧neet
str. bierna	poh‧di‧ttiin		ei poh‧di‧ttu		str. bierna	oli poh‧di‧ttu		ei ollut poh‧di‧ttu
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	poh‧ti‧sin	poh‧ti‧simme	en poh‧ti‧si	emme poh‧ti‧si	1.	olisin poh‧ti‧nut	olisimme poh‧ti‧neet	en olisi poh‧ti‧nut	emme olisi poh‧ti‧neet
2.	poh‧ti‧sit	poh‧ti‧sitte	et poh‧ti‧si	ette poh‧ti‧si	2.	olisit poh‧ti‧nut	olisitte poh‧ti‧neet	et olisi poh‧ti‧nut	ette olisi poh‧ti‧neet
3.	poh‧ti‧si	poh‧ti‧sivat	ei poh‧ti‧si	eivät poh‧ti‧si	3.	olisi poh‧ti‧nut	olisivat poh‧ti‧neet	ei olisi poh‧ti‧nut	eivät olisi poh‧ti‧neet
str. bierna	poh‧di‧ttaisiin		ei poh‧di‧ttaisi		str. bierna	olisi poh‧di‧ttu		ei olisi poh‧di‧ttu
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	poh‧ti‧kaamme	–	älkäämme poh‧ti‧ko	1.	–	olkaamme poh‧ti‧neet	–	älkäämme olko poh‧ti‧neet
2.	poh‧di	poh‧ti‧kaa	älä poh‧di	älkää poh‧ti‧ko	2.	ole poh‧ti‧nut	olkaa poh‧ti‧neet	älä ole poh‧ti‧nut	älkää olko poh‧ti‧neet
3.	poh‧ti‧koon	poh‧ti‧koot	älköön poh‧ti‧ko	älkööt poh‧ti‧ko	3.	olkoon poh‧ti‧nut	olkoot poh‧ti‧neet	älköön olko poh‧ti‧nut	älkööt ole poh‧ti‧neet
str. bierna	poh‧di‧ttakoon		älköön poh‧di‧ttako		str. bierna	olkoon poh‧di‧ttu		älköön olko poh‧di‧ttu
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	poh‧ti‧nen	poh‧ti‧nemme	en poh‧ti‧ne	emme poh‧ti‧ne	1.	lienen poh‧ti‧nut	lienemme poh‧ti‧neet	en liene poh‧ti‧nut	emme liene poh‧ti‧neet
2.	poh‧ti‧net	poh‧ti‧nette	et poh‧ti‧ne	ette poh‧ti‧ne	2.	lienet poh‧ti‧nut	lienette poh‧ti‧neet	et liene poh‧ti‧nut	ette liene poh‧ti‧neet
3.	poh‧ti‧nee	poh‧ti‧nevat	ei poh‧ti‧ne	eivät poh‧ti‧ne	3.	lienee poh‧ti‧nut	lienevät poh‧ti‧neet	ei liene poh‧ti‧nut	eivät liene poh‧ti‧neet
str. bierna	poh‧di‧ttaneen		ei poh‧di‧ttane		str. bierna	lienee poh‧di‧ttu		ei liene poh‧di‧ttu

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		poh‧ti‧a		cz. teraźniejszego	poh‧ti‧va	poh‧di‧ttava
rozszerzony I		poh‧ti‧akseen²		cz. przeszłego	poh‧ti‧nut	poh‧di‧ttu
II	inessivus	poh‧ti‧essa¹	poh‧di‧ttaessa	sprawcy	poh‧ti‧ma^1, 3
II	instructivus	poh‧ti‧en	–	przeczący	poh‧ti‧maton
III	inessivus	poh‧ti‧massa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	poh‧ti‧masta	–
	illativus	poh‧ti‧maan	–
	adessivus	poh‧ti‧malla	–
	abessivus	poh‧ti‧matta	–
	instructivus	poh‧ti‧man	poh‧di‧ttaman
IV	mianownik	poh‧ti‧minen
IV	partitivus	poh‧ti‧mista
V		poh‧ti‧maisillaan²

przednie[edytuj]

zakończone na -htiä, -tiä (t → d)

Przykład poniżej: bezokolicznik ehtiä, temat eh-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	eh‧di‧n	eh‧di‧mme	en eh‧di	emme eh‧di	1.	olen eh‧ti‧nyt	olemme eh‧ti‧neet	en ole eh‧ti‧nyt	emme ole eh‧ti‧neet
2.	eh‧di‧t	eh‧di‧tte	et eh‧di	ette eh‧di	2.	olet eh‧ti‧nyt	olette eh‧ti‧neet	et ole eh‧ti‧nyt	ette ole eh‧ti‧neet
3.	eh‧ti‧i	eh‧ti‧vät	ei eh‧di	eivät eh‧di	3.	on eh‧ti‧nyt	ovat eh‧ti‧neet	ei ole eh‧ti‧nyt	eivät ole eh‧ti‧neet
str. bierna	eh‧di‧tään		ei eh‧di‧tä		str. bierna	on eh‧di‧tty		ei ole eh‧di‧tty
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	eh‧di‧n	eh‧di‧mme	en eh‧ti‧nyt	emme eh‧ti‧neet	1.	olin eh‧ti‧nyt	olimme eh‧ti‧neet	en ollut eh‧ti‧nyt	emme olleet eh‧ti‧neet
2.	eh‧di‧t	eh‧di‧tte	et eh‧ti‧nyt	ette eh‧ti‧neet	2.	olit eh‧ti‧nyt	olitte eh‧ti‧neet	et ollut eh‧ti‧nyt	ette olleet eh‧ti‧neet
3.	eh‧ti	eh‧ti‧vät	ei eh‧ti‧nyt	eivät eh‧ti‧neet	3.	oli eh‧ti‧nyt	olivat eh‧ti‧neet	ei ollut eh‧ti‧nyt	eivät olleet eh‧ti‧neet
str. bierna	eh‧di‧ttiin		ei eh‧di‧tty		str. bierna	oli eh‧di‧tty		ei ollut eh‧di‧tty
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	eh‧ti‧sin	eh‧ti‧simme	en eh‧ti‧si	emme eh‧ti‧si	1.	olisin eh‧ti‧nyt	olisimme eh‧ti‧neet	en olisi eh‧ti‧nyt	emme olisi eh‧ti‧neet
2.	eh‧ti‧sit	eh‧ti‧sitte	et eh‧ti‧si	ette eh‧ti‧si	2.	olisit eh‧ti‧nyt	olisitte eh‧ti‧neet	et olisi eh‧ti‧nyt	ette olisi eh‧ti‧neet
3.	eh‧ti‧si	eh‧ti‧sivät	ei eh‧ti‧si	eivät eh‧ti‧si	3.	olisi eh‧ti‧nyt	olisivat eh‧ti‧neet	ei olisi eh‧ti‧nyt	eivät olisi eh‧ti‧neet
str. bierna	eh‧di‧ttäisiin		ei eh‧di‧ttäisi		str. bierna	olisi eh‧di‧tty		ei olisi eh‧di‧tty
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	eh‧ti‧käämme	–	älkäämme eh‧ti‧kö	1.	–	olkaamme eh‧ti‧neet	–	älkäämme olko eh‧ti‧neet
2.	eh‧di	eh‧ti‧kää	älä eh‧di	älkää eh‧ti‧kö	2.	ole eh‧ti‧nyt	olkaa eh‧ti‧neet	älä ole eh‧ti‧nyt	älkää olko eh‧ti‧neet
3.	eh‧ti‧köön	eh‧ti‧kööt	älköön eh‧ti‧kö	älkööt eh‧ti‧kö	3.	olkoon eh‧ti‧nyt	olkoot eh‧ti‧neet	älköön olko eh‧ti‧nyt	älkööt ole eh‧ti‧neet
str. bierna	eh‧di‧ttäköön		älköön eh‧di‧ttäkö		str. bierna	olkoon eh‧di‧tty		älköön olko eh‧di‧tty
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	eh‧ti‧nen	eh‧ti‧nemme	en eh‧ti‧ne	emme eh‧ti‧ne	1.	lienen eh‧ti‧nyt	lienemme eh‧ti‧neet	en liene eh‧ti‧nyt	emme liene eh‧ti‧neet
2.	eh‧ti‧net	eh‧ti‧nette	et eh‧ti‧ne	ette eh‧ti‧ne	2.	lienet eh‧ti‧nyt	lienette eh‧ti‧neet	et liene eh‧ti‧nyt	ette liene eh‧ti‧neet
3.	eh‧ti‧nee	eh‧ti‧nevät	ei eh‧ti‧ne	eivät eh‧ti‧ne	3.	lienee eh‧ti‧nyt	lienevät eh‧ti‧neet	ei liene eh‧ti‧nyt	eivät liene eh‧ti‧neet
str. bierna	eh‧di‧ttäneen		ei eh‧di‧ttäne		str. bierna	lienee eh‧di‧tty		ei liene eh‧di‧tty

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		eh‧ti‧ä		cz. teraźniejszego	eh‧ti‧vä	eh‧di‧ttävä
rozszerzony I		eh‧ti‧äkseen²		cz. przeszłego	eh‧ti‧nyt	eh‧di‧tty
II	inessivus	eh‧ti‧essä¹	eh‧di‧ttäessä	sprawcy	eh‧ti‧mä^1, 3
II	instructivus	eh‧ti‧en	–	przeczący	eh‧ti‧mätön
III	inessivus	eh‧ti‧mässä	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	eh‧ti‧mästä	–
	illativus	eh‧ti‧mään	–
	adessivus	eh‧ti‧mällä	–
	abessivus	eh‧ti‧mättä	–
	instructivus	eh‧ti‧män	eh‧di‧ttämän
IV	mianownik	eh‧ti‧minen
IV	partitivus	eh‧ti‧mistä
V		eh‧ti‧mäisillään²