kondemnata
kondemnata (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) hist. praw. w dawnym prawie polskim: wyrok skazujący wydawany zaocznie, pozbawiający tymczasowo możliwości sprawowania urzędu; zob. też kondemnata w Encyklopedii staropolskiej
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kondemnata kondemnaty dopełniacz kondemnaty kondemnat celownik kondemnacie kondemnatom biernik kondemnatę kondemnaty narzędnik kondemnatą kondemnatami miejscownik kondemnacie kondemnatach wołacz kondemnato kondemnaty
- przykłady:
- (1.1) Usłuż mi jeno przeciwko Bogusławowi tak sprawnie, to o dawne kondemnaty nie będziesz się potrzebował bać[1].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) kondemnacja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kondemnacja ż
- czas. kondemnować ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od II poł. XVII w.; łac. condemnātiō → potępienie, wyrok
- zamiana regularnej końcówki -cja na -ta nie do końca jasna[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop, „Dzieła”, 1886, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Hasło „kondemnata” w: Andrzej Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, t. 1, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13016-4.