kohabitacja
kohabitacja (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) polit. współrządzenie organów władzy reprezentujących odmienne opcje polityczne[1]; zob. też kohabitacja (polityka) w Wikipedii
- (1.2) daw. współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie[1]
- (1.3) socjol. praw. wspólne zamieszkanie, współmieszkanie, nieformalne wspólne życie; zob. też kohabitacja (socjologia) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kohabitacja kohabitacje dopełniacz kohabitacji kohabitacji / przest. kohabitacyj[2] celownik kohabitacji kohabitacjom biernik kohabitację kohabitacje narzędnik kohabitacją kohabitacjami miejscownik kohabitacji kohabitacjach wołacz kohabitacjo kohabitacje
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) koabitacja
- (1.3) koabitacja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.3) konkubinat
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kohabitowanie n, habitus mrz
- czas. kohabitować
- przym. kohabitacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. cohabitatio, utworzone od p.łac. cohabitare < łac. co- + habitare → z, współ- + mieszkać, przebywać[3]
- uwagi:
- zob. też kohabitacja w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) cohabitation; (1.2) cohabitation; (1.3) cohabitation
- francuski: (1.1) cohabitation ż; (1.2) cohabitation ż
- interlingua: (1.1) cohabitation; (1.2) cohabitation
- włoski: (1.1) coabitazione ż; (1.2) coabitazione ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „kohabitacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Hasło „kohabitacja” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.