Barnauł
Barnauł (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (1.1) geogr. adm. miasto w azjatyckiej części Rosji, w Kraju Ałtajskim, nad Obem[1]; zob. też Barnauł w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Barnauł Barnauły dopełniacz Barnaułu[2][3] Barnaułów celownik Barnaułowi Barnaułom biernik Barnauł Barnauły narzędnik Barnaułem Barnaułami miejscownik Barnaule Barnaułach wołacz Barnaule Barnauły
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Barnaule • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Barnaułu • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Barnaułu • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Barnaułu • mieszkaniec / mieszkanka Barnaułu • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Barnaule • pochodzić z Barnaułu • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Barnaułu
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Barnaułka ż
- przym. barnaulski
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Barnaul
- białoruski: (1.1) Барнаул m
- bułgarski: (1.1) Барнаул m
- duński: (1.1) Barnaul
- francuski: (1.1) Barnaoul m
- hiszpański: (1.1) Barnaúl m
- macedoński: (1.1) Барнаул m
- niemiecki: (1.1) Barnaul n
- nowogrecki: (1.1) Μπαρναούλ
- portugalski: (1.1) Barnaul ż
- rosyjski: (1.1) Барнаул m
- ukraiński: (1.1) Барнаул m
- źródła:
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 220.
- ↑ Jan Grzenia, Słownik nazw własnych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12500-4, s. 98.
- ↑ Lech Ratajski, Janina Szewczyk, Przemysław Zwoliński, Polskie nazewnictwo geograficzne świata, PWN, Warszawa 1959, s. 183.