omnipotencja
omnipotencja (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌɔ̃mʲɲipɔˈtɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [õmʹńipotẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) wszechmoc, wszechwładza[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik omnipotencja omnipotencje dopełniacz omnipotencji omnipotencji / przest. omnipotencyj[2] celownik omnipotencji omnipotencjom biernik omnipotencję omnipotencje narzędnik omnipotencją omnipotencjami miejscownik omnipotencji omnipotencjach wołacz omnipotencjo omnipotencje
- przykłady:
- (1.1) Omnipotencja urzędników naraża firmę na dodatkowe koszty.[3]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) wszechmoc, wszechwładza
- antonimy:
- (1.1) niemoc
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. omnipotentny
- przysł. omnipotentnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) z p.łac. omnipotentia < łac. omnipotens < łac. omnis + potens → wszystek + mogący, mocny[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) omnipotence
- baskijski: (1.1) ahalguztiduntasun, guztiahaltasun
- duński: (1.1) omnipotens w
- hiszpański: (1.1) omnipotencia ż
- nowogrecki: (1.1) παντοδυναμία ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
- ↑ Hasło „omnipotencja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ z Internetu