buńczuk
buńczuk (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˈbũj̃n͇ʧ̑uk], AS: [bũĩ ̯ṇčuk], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) hist. drzewce zakończone kulą lub grotem, ozdobione końskim włosiem, stanowiły symbol władzy na dawnych kresach wschodnich; zob. też buńczuk w Wikipedii
- (1.2) hist. pęk włosów, przyłączany do rycerskiego szyszaka bądź do uszu lub piersi konia
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik buńczuk buńczuki dopełniacz buńczuka buńczuków celownik buńczukowi buńczukom biernik buńczuk buńczuki narzędnik buńczukiem buńczukami miejscownik buńczuku buńczukach wołacz buńczuku buńczuki
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. buńczuczny
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) bunchuk
- białoruski: (1.1) бунчук m
- słowacki: (1.1) bunčuk m
- szwedzki: (1.1) fana prydd med tagelplym; (1.2) tagelplym (på hjälm)[2]
- ukraiński: (1.1) бунчук m
- źródła:
- ↑ Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Jacek Kubitsky, Słownik polsko-szwedzki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Natur och Kultur, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12413-X, s. 36.