Aneks:Język turecki - Rzeczowniki
Rzeczownik
Rodzaj gramatyczny[edytuj]
W języku tureckim nie rozróżnia się rodzajów gramatycznych. Wyróżnienie rodzaju występuje na zasadach:
- leksykalnej, np. baba – ojciec, anne – matka; horoz – kogut, tavuk – kura
- syntaktycznej, poprzez dodanie słów: dişi – samica, kız – dziewczyna, kadın – kobieta, erkek – samiec, mężczyzna.
Przykłady: çocuk – dziecko, kız çocuk – dziewczynka, erkek çocuk – chłopiec
Liczba[edytuj]
Liczbę mnogą rzeczownika tworzy się przy pomocy końcówek -lar lub ler.
Sufiks | Tekil (Liczba pojedyncza) | Çoğul (Liczba mnoga) |
-lar | kuş – ptak | kuşlar – ptaki |
-ler | gün – dzień | günler – dni |
Deklinacja[edytuj]
Jest 6 przypadków rzeczowników.
Przypadki tureckie | Nazwy łacińskie | Nazwy polskie | Pytania |
Yalın | Nominativus | Mianownik | kto? co? |
Belirtme (Gösterme) | Accusativus | Biernik | kogo? co? |
Yönelme | Dativus | Celownik | komu? czemu? dokąd? |
Bulunma | Locativus | Miejscownik | gdzie? |
Çıkma | Ablativus | Ablatyw | skąd? |
Tamlayan | Genetivus | Dopełniacz lub Posesyw | kogo? czego? czyj? |