odmieniec

odmieniec (język polski)

odmieńce (2.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba dziwnie się zachowująca, wyróżniająca się w społeczności

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) pot. herp. odmieniec jaskiniowy

(2.2) pot. herp. odmieniec amerykański

(2.3) pot. mikrobiol. odmieniec pospolity

(2.4) mit. lud. diabli lub wiedźmi podrzutek; zob. też odmieniec w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	odmieniec	odmieńcy
dopełniacz	odmieńca	odmieńców
celownik	odmieńcowi	odmieńcom
biernik	odmieńca	odmieńców
narzędnik	odmieńcem	odmieńcami
miejscownik	odmieńcu	odmieńcach
wołacz	odmieńcu / odmieńcze	odmieńcy
depr. M. i W. lm: (te) odmieńce

(2.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	odmieniec	odmieńce
dopełniacz	odmieńca	odmieńców
celownik	odmieńcowi	odmieńcom
biernik	odmieńca	odmieńce
narzędnik	odmieńcem	odmieńcami
miejscownik	odmieńcu	odmieńcach
wołacz	odmieńcu	odmieńce

przykłady:

(1.1) Pokój odmieńca sąsiaduje z biblioteką.

(2.1) Podziemne siedliska odmieńców znajdują się w jaskiniach krasowych.

(2.4) Na polskim Śląsku odmieńce nazywano „podciepami”.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wszelcy odmieńcy • akceptować / napiętnować / prześladować odmieńców

synonimy:

(1.1) cudak, dziwak, dziwoląg

antonimy:

hiperonimy:

(2.1) zwierzę

(2.2) zwierzę

(2.3) bakteria

(2.4) stwór

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. odmiana ż, odmienienie n, odmienianie n, odmiennia ż, odmiennik mos, odmienność ż

czas. odmieniać ndk., odmienić dk.

przym. odmienny

przysł. odmiennie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. odmienny + -ec

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) weirdo, oddball, odd duck, misfit; (2.1) olm, proteus; (2.2) mudpuppy; (2.4) changeling
• włoski: (2.1) proteo m

źródła: