zdarzać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zdarzać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈzdaʒaʨ̑], AS[zdažać]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni

(1.1) sprawiać, stawać się przyczyną czegoś

czasownik zwrotny zdarzać się

(2.1) wydarzać się, trafiać się
odmiana:
(1.1) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Traf zdarzył, że pan Łęcki, nie mogąc już ukryć zabiegów Wokulskiego o pannę Izabelę, zapytał księcia o zdanie o Wokulskim i o radę.[1]
(2.1) W razach, kiedy zdarzał się spór między uczniem i nauczycielem Polakiem, dyrektor i inspektor stawali zawsze i bezwarunkowo po stronie ucznia, zmniejszali winę, a gdy niepodobna było inaczej, wypraszali u nauczyciela Polaka odpuszczenie kary.[2]
(2.1) Właśnie przed dwoma tygodniami zdarzył mu się wypadek niezwykły.[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zdarzanie n, wydarzenie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. B. Prus: Lalka
  2. S. Żeromski: Syzyfowe prace
  3. S. Żeromski: Legenda o "bracie leśnym"