Przejdź do zawartości

wyparcie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wyparcie (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[vɨˈparʲʨ̑ɛ], AS[vyparʹće], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od wyprzeć
(1.2) psych. mechanizm obronny, który polega na usuwaniu ze świadomości myśli lub uczuć wywołujących lęk lub poczucie winy[1]
odmiana:
przykłady:
(1.2) Moja terapeutka mówiła, że to wyparciepsychologiczny szacher-macher mózgu, który sobie nie życzy pamiętać o rzeczach niemiłych[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) represja, zaprzeczenie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. wyprzeć dk., wypierać ndk.
rzecz. parcie n, wypieranie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Iwona L. Konieczna, Szarlotka z ogryzków, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.