współplemieniec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

współplemieniec (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. członek jakiegoś plemienia w stosunku do innych członków tego plemienia[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Prawdopodobnie już nasz jaskiniowy praprzodek potrafił za pomocą ognia zaalarmować współplemieńców[2].
(1.1) Grupy rządzące musiały sprostać tej sytuacji, tworząc struktury zdolne do sprawowania władzy nie tylko nad współplemieńcami króla, ale i nad rzymskim społeczeństwem[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) jednoplemieniec, rzad. współplemiennik
antonimy:
(1.1) innoplemieniec, obcoplemieniec
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) plemię
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. współplemienność ż, współplemiennik m
forma żeńska współplemiennica ż
przym. współplemienny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Polityka, nr 27, Warszawa, 2000 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Karol Modzelewski, Barbarzyńska Europa, s. 67, wyd. Iskry, Warszawa 2004.