wiolonczela

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wiolonczela (język polski)[edytuj]

wiolonczela (1.1)
wymowa:
IPA[ˌvʲjɔlɔ̃n͇ˈʧ̑ɛla], AS[vʹi ̯olõṇčela], zjawiska fonetyczne: zmięk.udziąs.nazal.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) muz. instrument smyczkowy, większy od altówki i mniejszy od kontrabasu; zob. też wiolonczela w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Instrumentalista wybrał wiolonczelę jako najbardziej odpowiedni instrument.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wiolonczelista m, wiolonczelistka ż, czelista m, czelistka ż, wiola ż
przym. wiolonczelowy, wiolinowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
wł. violoncello[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 17.

wiolonczela (język kaszubski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) muz. wiolonczela
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: