winken

winken (język niemiecki)

winken (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈvɪŋkn̩] IPA: [ˈvɪŋktə] IPA: [ɡəˈvɪŋkt]

​ ​ ​ ​

znaczenia:

czasownik nieregularny

(1.1) machać, pomachać (ręką lub przedmiotem trzymanym w ręce)

(1.2) kiwnąć, kiwać, przywoływać kiwnięciem, przywołać kiwnięciem (np. kelnera, taksówkę)

(1.3) zachęcająco machać pod nosem, kusić, wabić, czekać

(1.4) sport. machnąć, wskazać (np. chorągiewką spalonego)

odmiana:

(1.1-4) wink|en (wint), winkte, gewinkt/pot.gewunken (haben)

przykłady:

(1.1) Meine Frau winkte mir mit einem Taschentuch zum Abschied. → (Moja) żona pomachała mi chusteczką na pożegnanie.

(1.2) Er hat dem Kellner gewinkt. → (On) kiwnął na kelnera.

(1.2) Schlecht beleuchtete Fahrzeuge wurden von der Straße gewinkt. → Źle oświetlone pojazdy były wyłapywane z ulicy.

(1.3) Dem Sieger winken tolle Preise. → Na zwycięzcę czekają wspaniałe nagrody.

(1.4) Der Linienrichter winkte Abseits. → Sędzia liniowy machnął spalonego.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Winken n, Wink m, Winkel m

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: winken • abwinken • durchwinken • einwinken • herwinken • herbeiwinken • heranwinken • hinüberwinken • nachwinken • zuwinken

źródła: