wellingtończyk
wellingtończyk (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- ‹łelingtończyk›, IPA: [ˌwɛlʲĩŋkˈtɔ̃j̃n͇ʧ̑ɨk], AS: [u̯elʹĩŋktõĩ ̯ṇčyk], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• rozs. artyk.• -nk- • akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mieszkaniec Wellingtonu; osoba z tego miasta[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wellingtończyk wellingtończycy dopełniacz wellingtończyka wellingtończyków celownik wellingtończykowi wellingtończykom biernik wellingtończyka wellingtończyków narzędnik wellingtończykiem wellingtończykami miejscownik wellingtończyku wellingtończykach wołacz wellingtończyku wellingtończycy depr. M. i W. lm: (te) wellingtończyki
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Wellington mrz
- forma żeńska wellingtonka ż
- przym. wellingtoński
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) wellingtondar
- słowacki: (1.1) Wellingtončan m
- źródła:
- ↑ Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2007, ISBN 978-83-239-9999-7, s. 32.