wdowiec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wdowiec (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈvdɔvʲjɛʦ̑], AS[vdovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna, którego ostatnia żona nie żyje
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wuj Leon jest wdowcemjego żona umarła na raka.
(1.1) Żona Jerzego umarła półtora roku temu, ale (on) nie był długo wdowcem: znowu się ożenił.
składnia:
(1.1) wdowiec po Ms.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) nieżonaty
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wdowieństwo n
forma żeńska wdowa ż, wdówka ż, wdowula ż
czas. owdowieć
przym. wdowi, wdowieński, wdowczy
związki frazeologiczne:
słomiany wdowiec
etymologia:
uwagi:
Forma „wdowcy” może być używana wyłącznie w mianowniku i wołaczu liczby mnogiej, użycie jej w dopełniaczu lub bierniku jest błędem[2].
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „wdowiec” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 855.
  2. 2,0 2,1 Hasło „wdowiec” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 1285.
  3. Hasło „wdowiec” w: Daniela Podlawska, Magdalena Światek-Brzezińska, Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-7446-842-8, s. 491.
  4. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wdowiec” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.