ustnik

ustnik (język polski)

główki i ustniki (1.1) fajek

ustniki (1.2) waltorni

wymowa:

IPA: [ˈustʲɲik], AS: [ustʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) część papierosa lub fajki trzymana w ustach podczas palenia

(1.2) muz. część instrumentu dętego w postaci rurki trzymanej w ustach lub przykładanej do nich w celu wdmuchania powietrza; zob. też ustnik (muzyka) w Wikipedii

(1.3) część aparatu służącego nurkowi do oddychania

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ustnik	ustniki
dopełniacz	ustnika	ustników
celownik	ustnikowi	ustnikom
biernik	ustnik	ustniki
narzędnik	ustnikiem	ustnikami
miejscownik	ustniku	ustnikach
wołacz	ustniku	ustniki

przykłady:

(1.1) Ten palił papierosa gryząc jego ustnik i systematycznie wypluwając na odległość kawałki papieru.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) dziób

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. usta nmos

przym. ustnikowy, ustny

przysł. ustnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. usta + -nik

uwagi:

(1.2) Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) mouthpiece; (1.2) mouthpiece; (1.3) mouthpiece
• francuski: (1.2) embouchure ż
• hiszpański: (1.1) boquilla ż; (1.2) boquilla ż; (1.3) boquilla ż
• rosyjski: (1.1) мундштук m; (1.2) мундштук m
• szwedzki: (1.1) munstycke n
• węgierski: (1.2) fúvóka
• włoski: (1.2) bocchino m, imboccatura ż

źródła: