uspokoiciel
uspokoiciel (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik uspokoiciel uspokoiciele dopełniacz uspokoiciela uspokoicielów celownik uspokoicielowi uspokoicielom biernik uspokoiciela uspokoicielów narzędnik uspokoicielem uspokoicielami miejscownik uspokoicielu uspokoicielach wołacz uspokoicielu uspokoiciele
- przykłady:
- (1.1) Uspokoiciel świata, ożywiony duchem Ewangielji, wróci nadzieję wszystkim, walcząc błogosławionym orężem pokoju i religji[2].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) uspokajacz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. spokojny, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokojenie n, uspokajanie n, uspokajacz m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m
- czas. spokoić ndk., uspokoić dk., uspokajać ndk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.
- przym. spokojny, spokojniutki, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno
- przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco
- wykrz. spokojnie, spox, spoko, spoczko
- partyk. spoko, spoczko
- ims. uspokojony, uspokajający
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814.
- ↑ Ks. G. Augustyniak, Mała sybilla polska, czyli przepowiednie różnych pobożnych mężów, 1915
