uraczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

uraczyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[uˈraʧ̑ɨʨ̑], AS[uračyć]
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. raczyć)

(1.1) aspekt dokonany od: raczyć

czasownik zwrotny dokonany uraczyć się (ndk. raczyć się)

(2.1) aspekt dokonany od: raczyć się
odmiana:
(1.1) koniugacja VIb
(2.1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Mlekiem ze swej baronowskiej piersi by go uraczyła, gdyby mogła[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. uraczenie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: raczyć
źródła:
  1. Janusz Rudnicki, Mój Wehrmacht, 2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.