umysł

umysł (język polski)

metafora umysłu (1.1) z XVII wieku

wymowa:

IPA: [ˈũmɨsw̥], AS: [ũmysu̯̦], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) siedlisko poznawczej i myślowej aktywności człowieka; zob. też umysł w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	umysł	umysły
dopełniacz	umysłu	umysłów
celownik	umysłowi	umysłom
biernik	umysł	umysły
narzędnik	umysłem	umysłami
miejscownik	umyśle	umysłach
wołacz	umyśle	umysły

przykłady:

(1.1) Stateczny umysł pamiętaj zachować.

(1.1) Alkohol zaćmił jego umysł.

składnia:

kolokacje:

(1.1) otwarty / zamknięty umysł • wolny / zniewolony umysł • emocjonalny / racjonalny umysł • / humanistyczny / ścisły umysł • renesansowy / strudzony / twórczy / wyzwolony umysł • umysł geniusza / szaleńca

synonimy:

(1.1) intelekt, rozum, smysł

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. myśl ż, umysłowość ż

przysł. umysłowo

przym. umysłowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

por. psychika • osobowość

tłumaczenia:

• amharski: (1.1) ኅሊና
• angielski: (1.1) mind
• arabski: (1.1) عقل, رشد
• duński: (1.1) sind n
• esperanto: (1.1) menso
• fenicki: (1.1) 𐤋𐤁
• francuski: (1.1) esprit m
• grenlandzki: (1.1) isuma
• gudźarati: (1.1) અંતર n (antara), ચિત્ત n (citta)
• hiszpański: (1.1) mente ż
• interlingua: (1.1) mente
• islandzki: (1.1) sinni n, hugi m, skilningur m, vit n
• jidysz: (1.1) מוח m (mojech)
• kataloński: (1.1) ment ż
• niemiecki: (1.1) Sinn m, Verstand m
• norweski (bokmål): (1.1) sinn n
• nowogrecki: (1.1) νους m
• pali: (1.1) citta
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) ум m
• rumuński: (1.1) minte n, duh n
• sanskryt: (1.1) मनस्
• slovio: (1.1) mislenie (мисление)
• suahili: (1.1) akili
• szwedzki: (1.1) intellekt n, förstånd n, sinne n
• turecki: (1.1) akıl
• tybetański: (1.1) སེམས
• włoski: (1.1) mente

źródła: