tonika

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

tonika (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) muz. funkcja harmoniczna rozładowująca napięcie tonalne
(1.2) muz. pierwszy stopień skali w systemie dur-moll
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) akord toniczny, centrum tonalne, ośrodek ciążenia tonalnego, punkt ciążenia tonalnego, symbol. T
(1.2) pryma (toniki)
antonimy:
(1.1) dominanta, subdominanta
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. hasło tonique do teorii muzyki wprowadził francuski kompozytor Jean-Philippe Rameau w Traktacie o harmonii (oryg. Traité de l'harmonie réduite à ses principes naturels) wydanym w 1722 r.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

tonika (język baskijski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) muz. tonika[1]
(1.2) kulin. spoż. tonik[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. toniko
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: