templariusz

templariusz (język polski)

templariusze (1.1)

wymowa:

IPA: [tɛ̃mˈplarʲjuʃ], AS: [tẽmplarʹi ̯uš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. kośc. członek średniowiecznego rycerskiego Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona; zob. też templariusze w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	templariusz	templariusze
dopełniacz	templariusza	templariuszy / templariuszów
celownik	templariuszowi	templariuszom
biernik	templariusza	templariuszy / templariuszów
narzędnik	templariuszem	templariuszami
miejscownik	templariuszu	templariuszach
wołacz	templariuszu	templariusze

przykłady:

(1.1) Pani zapewne zna tego bałwana, tego… no, już nie wiem, jak go nazwać, który opublikował w gazecie wiadomość o skarbie templariuszy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) zakon templariuszy • skarb / złoto templariuszy

synonimy:

(1.1) rzad. świątynnik

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) zakonnik, rycerz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. templariuszowski, templarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) p.łac. templarii → świątynni < franc. templiers < łac. templaris < łac. templum → świątynia

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Templar
• baskijski: (1.1) tenplario
• białoruski: (1.1) тампліер m
• czeski: (1.1) templář m
• esperanto: (1.1) templano
• estoński: (1.1) templirüütel
• francuski: (1.1) templier m
• hiszpański: (1.1) templario m
• niemiecki: (1.1) Templer m
• rosyjski: (1.1) тамплиер m
• słowacki: (1.1) templár m
• ukraiński: (1.1) тамплієр m
• włoski: (1.1) tempiere m

źródła: