teatyn

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

teatyn (język polski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. zakonnik z katolickiego zgromadzenia opartego na regule św. Augustyna, założonego w XVI w. we włoskim Chieti; zob. też teatyni w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wszyscy pamiętali ich z dzieciństwa i młodości jako chłopców nieco wyniosłych, bo kształconych u teatynów, noszących się prosto i dumnie[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. Teate < Teate Marrucinorum, łacińskiej nazwy miasta Chieti
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Olga Tokarczuk Księgi Jakubowe, Wydawnictwo Literackie sp. z o.o., Kraków 2014, ISBN 978-83-08-04939-3.