sztuka walki
sztuka walki (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
fraza rzeczownikowa, rodzaj żeński
- (1.1) sport. umiejętność walki wręcz, niekiedy bronią białą, zdobywana poprzez trening; zob. też sztuki walki w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1) związek rządu,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sztuka walki sztuki walki dopełniacz sztuki walki sztuk walki celownik sztuce walki sztukom walki biernik sztukę walki sztuki walki narzędnik sztuką walki sztukami walki miejscownik sztuce walki sztukach walki wołacz sztuko walki sztuki walki
- przykłady:
- (1.1) Sztuki walki mogą składać się z następujących elementów: uderzeń pięścią lub łokciem, kopnięć, chwytów, duszeń, rzutów, dźwigni oraz walki bronią (białą).[1]
- (1.1) Dziewczyna, jako jedyna w rodzinie (nie licząc ojca) trenuje sztuki walki.[2]
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) sport
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) martial art
- czeski: (1.1) bojové umění n
- duński: (1.1) kampkunst w
- esperanto: (1.1) luktoarto, lukto, luktosporto, batalarto
- hiszpański: (1.1) arte marcial ż
- niemiecki: (1.1) Kampfkunst ż
- węgierski: (1.1) harcművészet
- źródła: