szczekacz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

szczekacz (język polski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) szczekające zwierzę, zwłaszcza pies pewnej odmiany, skory do szczekania[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) iron. pogard. adwokat, prawnik[1]
(2.2) iron. pogard. ten, kto mówi dużo, głośno i w sposób napastliwy, robi zamieszanie krzykiem[1]
odmiana:
(1.1)
(2.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „szczekacz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „szczekacz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. 3,0 3,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „szczekacz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.