synowiec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

synowiec (język polski)[edytuj]

wymowa:
[uwaga 1] IPA[sɨ̃ˈnɔvʲjɛʦ̑], AS[sỹnovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) st.pol. syn rodzonego brata lub rodzonej siostry[1]
(1.2) st.pol. brat matki[2]
(1.3) st.pol. syn brata lub siostry dziadka[2]
(1.4) st.pol. pasierb[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) A że własnych dzieci nie miał, cały majątek zostawił synowcowi.
(1.1) Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie, • Ja z synowcem na czele i? – jakoś to będzie![4]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) bratanek, st.pol. brataniec, siostrzeniec
(1.2) wuj, wujec[2]
(1.4) pasirzb[1], pasirb[1]
antonimy:
(1.1) bracianka[2], synowica[1]
(1.2) ciotka[2], ciotka po matce[2], synowica[2]
(1.3) synowica[2]
(1.4) synowica[1]
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. synowica ż, syn m, synek m, synowa ż, synuś mos, syneczek mos, synal mos, synulek mos, synalek mos
przym. synowy, synowski
związki frazeologiczne:
etymologia:
od pol. syn[5]
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: bratanek
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Jan Łoś, Nazwy stopni pokrewieństwa i powinowactwa w dawnej Polsce, „Język Polski” nr 1/1914, s. 5.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Jan Łoś, Nazwy stopni pokrewieństwa i powinowactwa w dawnej Polsce, „Język Polski” nr 1/1914, s. 4.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „synowiec” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  4. Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz
  5. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „syn” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.