synczyzna
synczyzna (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) neologizm literacki: idea skupiania uwagi narodu na przyszłości, odrzucenie dotychczasowego znaczenia przeszłości i przodków, nierozpamiętywanie się w historii[1][2]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik synczyzna synczyzny dopełniacz synczyzny synczyzn celownik synczyźnie synczyznom biernik synczyznę synczyzny narzędnik synczyzną synczyznami miejscownik synczyźnie synczyznach wołacz synczyzno synczyzny
- przykłady:
- (1.1) — Do diabła z Ojcem i Ojczyzną! Syn, syn, to mi dopiero, to rozumiem! A po co tobie Ojczyzna? Nie lepsza Synczyzna? Synczyzną ty Ojczyznę zastąp, a zobaczysz![3]
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) Słowo to pochodzi z powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk[4] i powstało w opozycji do ojczyzny, która jest utożsamiana ze skupianiem się na ojcach, czyli przeszłości. Synczyzna ma symbolizować skupianie uwagi na synach, czyli przyszłości[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Katarzyna Kuczyńska-Koschany, Gest pośmiertnego pisania i inne „gesta” poetyckie (Verlaine, Rimbaud), w: Poznańskie Studia Polonistyczne Seria Literacka 17 (37) 201, s. 47.
- ↑ 2,0 2,1 Jacek Breczko, Wyzwolenie Polaka z formy polskiej (Gombrowicza program przebudowy polskiej kultury), w: ΣΟΦΙΑ, nr 9/2009, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, s. 112.
- ↑ Witold Gombrowicz, Trans-Atlantyk.
- ↑ Lucyna Wille, Elemente der Bezugskultur in der Übersetzung, w: Kalbotyra, nr 59(3), 2008, s. 298.