staroturkijski
staroturkijski (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) odnoszący się do ludów turkijskich zamieszkujących w okresie mniej więcej od VI do XII wieku tereny przede wszystkim współczesnej Mongolii, południowej Syberii i Azji Środkowej; dotyczący ich kultury, dziejów, języka itp.; zob. też Turkuci w Wikipedii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) język staroturkijski (1.1), najstarszy zaświadczony w piśmie język turkijski; zob. też język staroturkijski w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik staroturkijski staroturkijska staroturkijskie staroturkijscy staroturkijskie dopełniacz staroturkijskiego staroturkijskiej staroturkijskiego staroturkijskich celownik staroturkijskiemu staroturkijskiej staroturkijskiemu staroturkijskim biernik staroturkijskiego staroturkijski staroturkijską staroturkijskie staroturkijskich staroturkijskie narzędnik staroturkijskim staroturkijską staroturkijskim staroturkijskimi miejscownik staroturkijskim staroturkijskiej staroturkijskim staroturkijskich wołacz staroturkijski staroturkijska staroturkijskie staroturkijscy staroturkijskie nie stopniuje się
- przykłady:
- (1.1) Język staroturkijski był zapisywany pismem przypominającym runiczne[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) okres staroturkijski • kaganat staroturkijski • kurhan staroturkijski • zabytki / napisy / inskrypcje / teksty staroturkijskie • słownik staroturkijski • gramatyka staroturkijska • runy staroturkijskie
- synonimy:
- (1.1) staroturecki
- (2.1) staroturecki
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Old Turkic; (2.1) Old Turkic, the Old Turkic language
- japoński: (1.1) 古テュルクの (こチュルクの, ko-churuku no), 古テュルク語の (こチュルクごの, ko-churukugo no); (2.1) 古テュルク語 (こチュルクご, ko-churukugo)
- niemiecki: (1.1) alttürkisch; (2.1) Alttürkisch n
- rosyjski: (1.1) древнетюркский; (2.1) древнетюркский (язык) m
- źródła: