starofrancuski

starofrancuski (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌstarɔfrãnˈʦ̑usʲci], AS: [starofrãncusʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. język z grupy romańskiej używany w średniowieczu w północnej części dzisiejszej Francji, a także części Szwajcarii i Belgii; zob. też język starofrancuski w Wikipedii

przymiotnik

(2.1) żyjący/mający miejsce w dawnej Francji lub pochodzący/wywodzący się z niej

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	starofrancuski
dopełniacz	starofrancuskiego
celownik	starofrancuskiemu
biernik	starofrancuski
narzędnik	starofrancuskim
miejscownik	starofrancuskim
wołacz	starofrancuski

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	starofrancuski		starofrancuska	starofrancuskie	starofrancuscy	starofrancuskie
dopełniacz	starofrancuskiego		starofrancuskiej	starofrancuskiego	starofrancuskich
celownik	starofrancuskiemu		starofrancuskiej	starofrancuskiemu	starofrancuskim
biernik	starofrancuskiego	starofrancuski	starofrancuską	starofrancuskie	starofrancuskich	starofrancuskie
narzędnik	starofrancuskim		starofrancuską	starofrancuskim	starofrancuskimi
miejscownik	starofrancuskim		starofrancuskiej	starofrancuskim	starofrancuskich
wołacz	starofrancuski		starofrancuska	starofrancuskie	starofrancuscy	starofrancuskie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Old French
• francuski: (1.1) ancien français m, vieux français m
• kataloński: (1.1) francès antic m
• niemiecki: (1.1) Altfranzösisch n, Altfranzösische n; (2.1) altfranzösisch
• portugalski: (1.1) francês antigo m
• szwedzki: (2.1) fornfransk
• włoski: (1.1) antico francese m, francese antico m

źródła: