skauting
skauting (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) książk. system wychowania młodzieży oraz ruch młodzieżowy, zapoczątkowany w latach 1907–1908 przez Roberta Baden-Powella w Wielkiej Brytanii, ujęty w formę organizacji i rozpowszechniony w wielu krajach
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik skauting dopełniacz skautingu celownik skautingowi biernik skauting narzędnik skautingiem miejscownik skautingu wołacz skautingu
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) organizacja
- hiponimy:
- (1.1) harcerstwo
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) scouting
- źródła:
- ↑ Hasło „skauting” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.