serendipity
serendipity (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik
- (1.1) zdolność, dar znajdowania wartościowych i miłych rzeczy, których się nie szukało[1]
- (1.2) zdolność, dar dokonywania szczęśliwych przypadkowych odkryć[1]
- przykłady:
- (1.2) Istnieje w angielszczyźnie słowo serendipity, ukute w 1754 przez Horacego Walpole'a, twórcy angielskiej powieści gotyckiej. Miało ono oznaczać zdolność robienia korzystnych przypadkowych odkryć dzięki bystrości umysłu (…)[2]
- (1.2) W dokonaniu odkrycia Sir John duże znaczenie nadaje nieprzewidywalnemu zbiegowi okoliczności, tzw. serendipity[3].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ang. serendipity, z opowiadania „The Three Princes of Serendip” („Trzej książęta z Serendipu”) autorstwa Horacego Walpole < arab. Serendib < pers. Serendip → staroperska nazwa Sri Lanki / Cejlonu
- uwagi:
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) Serendipität ż
- źródła:
- 1 2
Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Les Problèmes des genres littéraires, 1971, t. 15, str. 145
- ↑ Antoni Kukliński, Kinga Pawłowska, Kreowanie obrazu Polski w świecie, 1999, str. 196
serendipity (język angielski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik
- (1.1) przypadkowe odkrycie
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. serendipitous
- przysł. serendipitously
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła: