retor

retor (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. doskonały mówca lub interpretator recytowanych tekstów

(1.2) daw. nauczyciel poprawnej wymowy

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	retor	retorzy / retorowie
dopełniacz	retora	retorów
celownik	retorowi	retorom
biernik	retora	retorów
narzędnik	retorem	retorami
miejscownik	retorze	retorach
wołacz	retorze	retorzy / retorowie
depr. M. i W. lm: (te) retory

przykłady:

(1.1) Obywatele Antiochii widzieli więc w Janie retora doskonałego i byli dumni, że właśnie on, w ich mieście, przejmuje z rąk pogańskich prymat retoryki.

(1.2) Ja się nie znałem, nawet nie widziałem z Jackiem; / Ledwiem słyszał o jego życiu hajdamackiem, / Siedząc wtenczas retorem w jezuickiej szkole, / Potem u wojewody służąc za pacholę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) krasomówca, orator

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. retorstwo n, retoryk m, retoryka ż, retoryczność ż

przym. retorski, retoryczny

przysł. retorycznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. ῥήτωρ (rhḗtōr)

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: