równik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

równik (język polski)[edytuj]

równik (1.1)
wymowa:
IPA[ˈruvʲɲik], AS[ruvʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) astr. geogr. część wspólna powierzchni ciała niebieskiego oraz płaszczyzny prostopadłej do osi obrotu i przechodzącej przez środek masy ciała; zob. też równik w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Równik dzieli Ziemię na dwie części.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. ekwator[1]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. równość ż, równina ż, równia ż, równiarka ż, równacz m, równiacha m, równanie n
czas. równać ndk.
przym. równikowy, równy, równościowy, równinny
przysł. równo
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. równy + -ik (równik dzieli Ziemię na dwie równe części) < kalka strukturalna z łac.[1]
Słowo zostało utworzone na wzór łaciński przez Jana Śniadeckiego[1].
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 Mirosław Bańko, Alicja Witalisz, O proporcji kalk i zapożyczeń właściwych w polszczyźnie, w: Kalkierungs- und Entlehnungssprachen in der Slavia, red. Kai Witzlack-Makarevich, Frank & Timme GmbH, 2018, s. 128.