puginał

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

puginał (język polski)[edytuj]

puginał (1.1)
wymowa:
IPA[puˈɟĩnaw], AS[puǵĩnau̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. rodzaj sztyletu pochodzenia wschodniego, używany do końca XVI w.; zob. też puginał w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Skoczyłem na pomoc. Wydobytym z ukrytej pochwy puginałem dźgałem na oślep w żywą, rozedrganą plątaninę rąk, nóg i wychudłych kadłubów, modląc się w duchu do wszystkich bóstw niebiańskich i piekielnych, abym nie wyrządził przy okazji krzywdy memu siostrzeńcowi[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) st.pol. tulich, tylec, tylecz
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) broń
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
wł. pugnale[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Witold Jabłoński, Ogród miłości, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.