przyjaźnić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

przyjaźnić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[pʃɨˈjäʑɲiʨ̑], AS[pšyi ̯äźńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.podw. art.
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) daw. zyskiwać czyjąś przyjaźń, jednać sobie kogoś

czasownik zwrotny niedokonany przyjaźnić się (dk. brak)

(2.1) być w przyjacielskiej relacji z kimś; utrzymywać przyjaźń, mieć kogoś za przyjaciela
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
(2.1) Miałem ochotę przyjaźnić się tylko z takimi, od których chciało mi się czegoś więcej, więc nie mogła to być przyjaźń rzetelna.[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) kolegować się; pot. kumplować się, kumać się; przest. fraternizować się; podn. bratać się, spoufalać się, poufalić się; być za pan brat, trzymać sztamę; st.pol. przyjacielić się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przyjaźń ż, przyjaciel mos, przyjaciółka ż, przyjaciółeczka ż, przyjacielskość ż
przym. przyjacielski
czas. zaprzyjaźniać się ndk., zaprzyjaźnić się dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. H. Sienkiewicz: Bez dogmatu