przyczynkarstwo

przyczynkarstwo (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) pisanie przyczynków

(1.2) pejor. skupianie się w jakiejś działalności, najczęściej naukowej, na problemach ubocznych, które znajdują się poza głównym nurtem danej dziedziny

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	przyczynkarstwo
dopełniacz	przyczynkarstwa
celownik	przyczynkarstwu
biernik	przyczynkarstwo
narzędnik	przyczynkarstwem
miejscownik	przyczynkarstwie
wołacz	przyczynkarstwo

przykłady:

(1.2) Współcześni polscy prozaicy bawią się w przyczynkarstwo. Tutaj artykulik, tam felietonik, gdzie indziej krótkie opowiadanko – i tak rozdrabnia się talent.

składnia:

kolokacje:

(1.1) uprawiać przyczynkarstwo

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. przyczynek m, przyczynkarz m

przysł. przyczynkarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: