prowokator

prowokator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌprɔvɔˈkatɔr], AS: [provokator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba dokonująca prowokacji

(1.2) tajny agent działający w jakiejś organizacji, który jej szkodzi

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	prowokator	prowokatorzy
dopełniacz	prowokatora	prowokatorów
celownik	prowokatorowi	prowokatorom
biernik	prowokatora	prowokatorów
narzędnik	prowokatorem	prowokatorami
miejscownik	prowokatorze	prowokatorach
wołacz	prowokatorze	prowokatorzy

przykłady:

(1.1) Jan jest płatnym prowokatorem na usługach policji i pobiera za to regularne apanaże zupełnie bez skrupułów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) podżegacz, podjudzacz, judziciel; przest. instygator

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. prowokacja ż, prowokacyjność ż, prowokatorstwo n, prowokowanie n, sprowokowanie n

forma żeńska prowokatorka ż

czas. prowokować ndk., sprowokować dk.

przym. prowokacyjny, prowokatorski

przysł. prowokacyjnie, prowokatorsko, prowokująco

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. provocateur

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) agent provocateur
• białoruski: (1.1) правакатар m
• czeski: (1.1) provokatér m
• duński: (1.1) provokatør w; (1.2) provokatør w
• francuski: (1.1) provocateur m
• hiszpański: (1.1) provocador m; (1.2) provocador m, agitador m
• łaciński: (1.1) provocator m
• niemiecki: (1.1) Provokateur m
• nowogrecki: (1.1) προβοκάτορας m; (1.2) προβοκάτορας
• rosyjski: (1.1) провокатор m, подстрекатель m; (1.2) провокатор m, υπονομευτής m
• ukraiński: (1.1) провокатор m; (1.2) провокатор m
• węgierski: (1.1) provokátor

źródła: