pełnogłos
pełnogłos (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) jęz. zjawisko językowe występowania w językach wschodniosłowiańskich grup „-oro-”, „-olo-”, „-ere-” i „-ele-”, którym w innych językach słowiańskich odpowiadają grupy z jedną samogłoską; zob. też pełnogłos w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1) blm[1],
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pełnogłos pełnogłosy dopełniacz pełnogłosu pełnogłosów celownik pełnogłosowi pełnogłosom biernik pełnogłos pełnogłosy narzędnik pełnogłosem pełnogłosami miejscownik pełnogłosie pełnogłosach wołacz pełnogłosie pełnogłosy
- przykłady:
- (1.1) Odłam wschodni, złożony z przodków językowych plemion wielkoruskich, ukraińskich i białoruskich wprowadził w tych połączeniach tzw. pełnogłos […][2]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) pleofonia
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pełnogłosowość ż
- przym. pełnogłosowy
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) pleophony
- białoruski: (1.1) поўнагалоссе n
- chorwacki: (1.1) punoglasje n
- czeski: (1.1) plnohlasí n
- francuski: (1.1) pléophonie ż
- łaciński: (1.1) pleophonia ż
- niemiecki: (1.1) Volllaut m
- rosyjski: (1.1) полногласие n
- serbski: (1.1) пуногласје n
- słoweński: (1.1) polnoglasje n
- ukraiński: (1.1) повноголосся n
- włoski: (1.1) pleofonia ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „pełnogłos” w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. III, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 428.
- ↑ Z. Klemensiewicz, T. Lehr-Spławiński, S. Urbańczyk, Gramatyka historyczna języka polskiego, Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1955, s. 31.