płatnik
płatnik (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba lub instytucja uiszczająca płatność
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) środ. etui lub podobny przedmiot, w którym kelner wręcza gościowi rachunek i w którym umieszczana jest przez gościa należność
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik płatnik płatnicy dopełniacz płatnika płatników celownik płatnikowi płatnikom biernik płatnika płatników narzędnik płatnikiem płatnikami miejscownik płatniku płatnikach wołacz płatniku płatnicy - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik płatnik płatniki dopełniacz płatnika płatników celownik płatnikowi płatnikom biernik płatnik płatniki narzędnik płatnikiem płatnikami miejscownik płatniku płatnikach wołacz płatniku płatniki
- przykłady:
- (1.1) Na rynku pojawiły się różne wzory faktur i płatnicy VAT zasypują urzędy skarbowe pytaniami, który z blankietów wybrać[1].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. płatność ż
- forma żeńska płatniczka
- czas. płacić ndk., zapłacić dk., przepłacać ndk., przepłacić dk.
- przym. płatniczy, płatny
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Waldemar Kumór, VAT do poprawy, „Gazeta Wyborcza”, 1993-09-08, Narodowy Korpus Języka Polskiego.