ozdobnik

ozdobnik (język polski)

ozdobnik (1.1)

wymowa:

IPA: [ɔˈzdɔbʲɲik], AS: [ozdobʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) archit. szt. element, który zdobi

(1.2) druk. materiał zecerski służący do otrzymywania ornamentów

(1.3) muz. dźwięki upiększające, dające urozmaicenie, ożywiające, uzupełniające melodię

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ozdobnik	ozdobniki
dopełniacz	ozdobnika	ozdobników
celownik	ozdobnikowi	ozdobnikom
biernik	ozdobnik	ozdobniki
narzędnik	ozdobnikiem	ozdobnikami
miejscownik	ozdobniku	ozdobnikach
wołacz	ozdobniku	ozdobniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ornament

(1.3) fiorytura

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ozdoba ż, zdobienie n, ozdobienie n

zdrobn. ozdóbka ż

czas. ozdabiać ndk., zdobić ndk., ozdobić dk.

przym. ozdobny, zdobniczy

przysł. ozdobnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• francuski: (1.3) agrément m
• hiszpański: (1.1) ornamento m; (1.3) floritura ż, adorno m
• niemiecki: (1.3) Verzierung ż
• włoski: (1.3) fioritura

źródła: