ortel

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

ortel (język polski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) st.pol. wyrok, dekret, sentencja[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) hortyl, ortyl
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
śwn. urteil[2]
por. ang. ordeal, czes. ortel, hol. oordeel, niem. Urteil
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wyrok
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „ortel” w: Słownik pojęciowy języka staropolskiego, kier. projektu Bożena Sieradzka-Baziur, Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, Kraków, ISBN 978-83-64007-23-1.
  2. ↑ Hasło „ortel” w: Andrzej Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13019-9.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=ortel&oldid=7914717”