oprawca

oprawca (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈprafʦ̑a], AS: [oprafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba torturująca lub mordująca z czyjegoś polecenia

(1.2) hist. urzędnik powołany do ścigania przestępców w XIV i XV wieku w Polsce; zob. też oprawca w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	oprawca	oprawcy
dopełniacz	oprawcy	oprawców
celownik	oprawcy	oprawcom
biernik	oprawcę	oprawców
narzędnik	oprawcą	oprawcami
miejscownik	oprawcy	oprawcach
wołacz	oprawco	oprawcy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kat, rakarz, rzeźnik

(1.2) justycjariusz

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) zbrodniarz

(1.2) urzędnik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. oprawa ż, oprawianie n

forma żeńska oprawczyni ż

czas. oprawiać ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) torturer
• niemiecki: (1.1) Scharfrichter m
• rosyjski: (1.1) палач
• wilamowski: (1.2) šynder m, śynder m

źródła: