oportunizm

oportunizm (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔpɔrˈtũɲism̥], AS: [oportũńism̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) postawa moralna człowieka kierującego się w swym postępowaniu nie powszechnie przyjętymi zasadami, lecz tym, co w danej sytuacji jest dla niego korzystne; zob. też oportunizm w Wikipedii

(1.2) polit. przest. uleganie naciskowi burżuazji, polityka uchylania się od walki klasowej

odmiana:

(1.1-2) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	oportunizm
dopełniacz	oportunizmu
celownik	oportunizmowi
biernik	oportunizm
narzędnik	oportunizmem
miejscownik	oportunizmie
wołacz	oportunizmie

przykłady:

(1.2) Po 1956 r. (PZPR) zeszła na pozycje oportunizmu i rewizjonizmu, przez co straciła poparcie proletariatu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) oportunizm i koniunkturalizm • bierność i oportunizm

(1.2) burżuazyjny oportunizm

synonimy:

(1.1) konformizm, koniunkturalizm, koniunkturalność

antonimy:

(1.1) nonkonformizm

hiperonimy:

(1.1) postawa, wyrachowanie

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. oportunista mos, oportunistka ż

przym. oportunistyczny

przysł. oportunistycznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) opportunism
• baskijski: (1.1) oportunismo
• białoruski: (1.1) апартунізм m; (1.2) апартунізм m
• duński: (1.1) opportunisme w
• fiński: (1.1) opportunismi
• francuski: (1.1) opportunisme m
• hiszpański: (1.1) oportunismo m
• niemiecki: (1.1) Opportunismus m
• nowogrecki: (1.1) οπορτουνισμός m, καιροσκοπισμός m
• rosyjski: (1.1) оппортунизм m; (1.2) оппортунизм m
• ukraiński: (1.1) опортунізм m; (1.2) опортунізм m
• węgierski: (1.1) opportunizmus; (1.2) opportunizmus

źródła: