ośnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

ośnik (język polski)[edytuj]

ośnik (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈɔɕɲik], AS: [ośńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ręczne narzędzie do strugania i korowania drewna, zob. też ośnik w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikośnikośniki
dopełniaczośnikaośników
celownikośnikowiośnikom
biernikośnikośniki
narzędnikośnikiemośnikami
miejscownikośnikuośnikach
wołaczośnikuośniki
przykłady:
(1.1) W muzeum znajduje się kolekcja starych ośników.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=ośnik&oldid=7559571”