ościenny

ościenny (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈɕt͡ɕɛ̃nːɨ], AS: [ośćẽ•ny], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• gemin. ^ⓘ

znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) położony po drugiej stronie granicy; taki, który sąsiaduje

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	ościenny		ościenna	ościenne	ościenni	ościenne
dopełniacz	ościennego		ościennej	ościennego	ościennych
celownik	ościennemu		ościennej	ościennemu	ościennym
biernik	ościennego	ościenny	ościenną	ościenne	ościennych	ościenne
narzędnik	ościennym		ościenną	ościennym	ościennymi
miejscownik	ościennym		ościennej	ościennym	ościennych
wołacz	ościenny		ościenna	ościenne	ościenni	ościenne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) W latach po zjednoczeniu Niemiec kanclerz wprowadził Realpolitik, która oznaczała liczne – często tajne – sojusze z państwami ościennymi.

składnia:

kolokacje:

(1.1) mocarstwo ościenne

synonimy:

(1.1) sąsiedni

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ościenność ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: