norweskojęzyczny

norweskojęzyczny (język polski)

wymowa:

‹norwesko języczny›, IPA: [nɔrˈvɛskɔjɛ̃w̃ˈzɨʧ̑nɨ], AS: [norveskoi ̯ẽũ̯zyčny], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę • podw. akc.

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) taki, który posługuje się językiem norweskim

(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem norweskim

(1.3) spisany, stworzony w języku norweskim

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	norweskojęzyczny		norweskojęzyczna	norweskojęzyczne	norweskojęzyczni	norweskojęzyczne
dopełniacz	norweskojęzycznego		norweskojęzycznej	norweskojęzycznego	norweskojęzycznych
celownik	norweskojęzycznemu		norweskojęzycznej	norweskojęzycznemu	norweskojęzycznym
biernik	norweskojęzycznego	norweskojęzyczny	norweskojęzyczną	norweskojęzyczne	norweskojęzycznych	norweskojęzyczne
narzędnik	norweskojęzycznym		norweskojęzyczną	norweskojęzycznym	norweskojęzycznymi
miejscownik	norweskojęzycznym		norweskojęzycznej	norweskojęzycznym	norweskojęzycznych
wołacz	norweskojęzyczny		norweskojęzyczna	norweskojęzyczne	norweskojęzyczni	norweskojęzyczne

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) ludność norweskojęzyczna

(1.2) obszar norweskojęzyczny

(1.3) norweskojęzyczny tekst • norweskojęzyczna książka/prasa

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• niemiecki: (1.1) norwegischsprachig; (1.2) norwegischsprachig; (1.3) norwegischsprachig
• szwedzki: (1.1) norskspråkig; (1.2) norskspråkig; (1.3) norskspråkig

źródła: